Recenzja książki Kształt dźwięku

Zbliżająca się do czterdziestki Maria pozornie posiada wszystko - dom, męża, idealne życie i dobrze prosperujący biznes. Do pełni szczęścia brakuje jedynie upragnionego dziecka. Pogoń za tym marzeniem ma jednak destrukcyjny wpływ na relację z Mateuszem. Jedna z kłótni kończy się samotnym spacerem, a ten staje się początkiem znajomości z młodszym o trzynaście lat Jakubem. Mężczyzna przy nostalgicznych dźwiękach pianina otwiera przed nią serce, ale jednocześnie stawia przed najtrudniejszym pytaniem - jak powinno wyglądać całe jej przyszłe życie?

Subtelne, delikatne relacje bohaterów są urzekające, nawet jeżeli w pierwszym momencie można odnieść wrażenie, że jest to historia jak wiele innych - nieszczęśliwe małżeństwo, kobieta poszukująca siebie, nowy mężczyzna, który otwiera jej oczy na wiele spraw. Mamy tu jednak również elementy takie jak miłość do muzyki, historia rodziny, trudna przeszłość i głęboko skrywane tajemnice, które wciąż kojarzą się jedynie z bólem, jaki musi zostać przepracowany. Jedyny mankament, jaki dostrzegam w tej historii, to fakt, że wszystkie wydarzenia poznajemy z perspektywy Marii. Nie miałabym nic przeciwko, gdyby autorka zdecydowała się na nieco inny zabieg, aby czytelnik mógł odczuć również emocje towarzyszące Jakubowi czy Mateuszowi. Z drugiej jednak strony zastanawiam się, czy to nie odebrałoby książce całej łagodności? Obecnie bowiem gołym okiem widać kobiecą rękę i przy okazji wyeksponowaną kobiecą bohaterkę.

Dużą zaletą tej książki są opisy muzyki. Da się słyszeć, widzieć i czuć to, co główna bohaterka. Fabuła, choć prosta, wprowadza czytelnika w niezwykle spokojny, melancholijny nastrój i w jakimś stopniu zmusza go do zastanowienia się nad tym, czy na pewno robi w życiu to, co faktycznie daje mu satysfakcję. Język oraz styl autorki są niezwykle plastyczne, pobudzają wyobraźnię, sprawiają, że chce się zostać w wykreowanym przez nią świecie na dłużej niż tylko kilkaset stron. Wisienką na torcie jest zakończenie, które prawdopodobnie zaskoczy niejednego książkowego wyjadacza.

Ta historia ma… duszę. Jest w niej coś, co porusza serce, prowokuje wiele emocji - od zadowolenia po smutek - i skłania do przeanalizowania swojego życia. Pomysł na fabułę, subtelność wszystkich opisów, zdarzeń i emocji oraz pozwolenie, by to muzyka grała pierwsze skrzypce, sprawiły, że ta książka zostanie w mojej głowie na naprawdę długi czas.