Małe Licho i krok w nieznane recenzja

Nie wszyscy z nas lubią zmiany, a już na pewno nie te, które wynikają z dorastania i dojrzewania do pewnych rzeczy. Potrafią nieźle namieszać w naszym życiu. Ale, niestety, nie da się ich uniknąć, w końcu każdego z nas dopadną. Zmiany są w naszym życiu nieuniknione.

Bożek spędza ferie zimowe w domu, nadrabiając zaległości matematyczne. Po feriach jednak nastąpiły wielkie zmiany, z którymi nie potrafi sobie poradzić. Tomek zaczął ubierać się bardziej dorośle. Zmyłka obcięła włosy, które teraz zupełnie żyją własnym życiem. Witek się obraża i nie rozmawia z Bożkiem, a do tego Tomek i Zmyłka zostali parą i świata bez siebie nie widzą, a tym samym „korytarzowe życie ucichło, znieruchomiało na amen”. Ponadto Cebulon, nauczyciel matematyki, jego wychowawca pragnie odebrać swoją Melę, ptasiowężowe stworzenie, do którego Bożek zdążył się już przyzwyczaić. Wiedział, że w końcu to nastąpi, ale tak jakoś „Bożka aż ścisnęło w gardle.” Mama stwierdziła, że się wyprowadzają, tak z dnia na dzień, co w jej przypadku jest bardzo dziwnym zachowaniem. Postanowił to zbadać i zapobiec nieszczęściu. Odkrywa, że zostali zasnuci przez śniedź, która zabiera radość, nadzieję i wspomnienia. Wybiera się w podróż w nieznane. W tym samym czasie anioł Tsadkiel zaczął rozkminiać jak wyrwał go Bożek z rąk śniedzi. Gdzie jest Bożek i jakiemu niebezpieczeństwu będzie musiał stawić czoło? Czy odnajdzie to, po co przyszedł? Czy Tsadkieliwi uda się wyrwać z rąk śniedzi pozostałych domowników? Jak skończy się ta historia? Koniecznie sięgnijcie, by się tego dowiedzieć.

Autorka potrafi ciekawie pisać i zainteresować swoją historią. Lekkie pióro i spore literki pozwalają płynąć przez tekst. W swojej książce autorka stworzyła postaci, które kochamy od początku do końca. Ja tak pokochałam Bazyla, mimo, że w tej części go właściwie nie ma, zawsze poprawiał mi humor swoimi głupotkami. Każdy z bohaterów jest inny, nietuzinkowy, ciekawy. Są momenty śmiechu i wzruszeń, tych lepszych i gorszych chwil. Moją uwagę zwróciły też tym razem kolorowe ilustracje Marcina Minora, które ponownie mnie zachwyciły, mimo że przyzwyczaiłam się już do biało - czarnych obrazków, to zawsze miałam w głowie - ciekawe, czy będą kolorowe? Mimo że to już koniec serii o „Małym Lichu”, chciałoby się jeszcze poczytać, wciąż pozostaje mały niedosyt.

Serdecznie polecam tym małym i tym dużym czytelnikom.