Viola i Niebieski recenzja

Viola ma osiem lat, fioletowe imię, tatę, który pracuje z domu i mamę, która codziennie chodzi do biura.

Viola ma niebieski plecak, szybką hulajnogę i wie, że jej mama zna się lepiej na naprawianiu różnych rzeczy, niż tata.

Ulubionym kolorem Violi jest Niebieski. Ale na świecie są ludzie, którzy mówią jej, że nie może lubić tego koloru – że powinna lubić kolor różowy.

Bo przecież różowy jest kolorem dziewczynek. Wszystkie dziewczynki lubią różowy, więc Viola też powinna.

Ale jest inaczej. Viola lubi kolor Niebieski i chciałaby się dowiedzieć dlaczego niektórym ludziom to tak przeszkadza. I czemu chłopcy mówią, że nie może z nimi zagrać w piłkę, bo przecież piłka jest tylko dla chłopców.

Te ważne rozterki stają się podstawą do długiej popołudniowej rozmowy Violi z tatą. Rozmowy nie tylko o kolorach i ich historii, ale też o tym czym są stereotypy i o tym kto nas powsadzał do tych niewidzialnych klatek.

Tata Violi nie podaje dziewczynce gotowych odpowiedzi – wyjaśnia to, co powinno zostać wyjaśnione i robi to w sposób dopasowany do jej wieku. Pozwala córce zadawać pytania i odpowiada na nie wyczerpująco i cierpliwie nawet, gdy wątpliwości dziewczynki się powtarzają, a tylko przyjmują formę innego pytania.

Książka Matteo Bussoli, choć niewielka objętościowo, jest bardzo ważną lekturą. Przede wszystkim dlatego, że pozwala dzieciom dojść do samodzielnych wniosków. To nie jest historia z morałem wyłożonym w sposób jasny i oczywisty. To książka skłaniająca do samodzielnego myślenia. I samodzielne myślenie premiująca – Viola nie jest dziewczynką, która przyjmuje zastaną rzeczywistość w sposób bezdyskusyjny, na wiarę, bo ,,zawsze tak było''. Zadaje pytania, błądzi, myśli. A jej tata jest obok, słucha i cierpliwie udziela kolejnych odpowiedzi. Co więcej! On sam może się też czegoś od córki nauczyć!

(Na osobną uwagę zasługuje też fakt, że Viola zwraca się ze swoim pytaniem do taty i to tata opowiada jej o historii kolorów, o sztuce i o życiu. Tata, który pracuje z domu i aktywnie uczestniczy w życiu córki. Tata, który jest wrażliwy i czasem trochę buja w obłokach ale to wcale nie oznacza, że jest przez to mniej męski. Wreszcie: tata, który przez to, że jest, jaki jest, też spotyka się z przykrymi/kąśliwymi komentarzami ze strony innych dorosłych.)

Myślą przewodnią ,,Violi i Niebieskiego'' jest pochwała różnorodności i wolności – zwrócenie uwagi małego czytelnika na to, że świat nie jest jednorodny i że zdarzali się, zdarzają się i będą się zdarzać chłopcy lubiący zabawę lalkami albo dziewczynki bawiące się w piratów. I że to jest dobre, normalne i jak najbardziej na miejscu.

I że ,,bycie trudnym właściwie nie zależy od tego, jakim się jest, a od tego, jakim cię widzą. Dzieje się tak, kiedy oczy innych chcą cię ubrać w kolory, które same sobie wybrały.''