Nowe początki recenzja

"Kocham je wszystkie niezależnie od tego jak bardzo są temperamentne (...) To moje bieszczadzkie anioły."

"Nowe początki" Aleksandry Rak to już trzecia część serii przedstawiająca losy sióstr, które po latach spotykają się w rodzinnym domu z powodu złego stanu zdrowia swojego ojca. Dziewczyny nigdy nie pałały do siebie zbytnimi uczuciami i taki powrót po długiej nieobecności nie jest łatwy dla żadnej z nich. Każda ma inne, swoje życie, w którym tylko pustka w sercu przypomina o rodzeństwie.

"Problemy nie są po to, by od nich uciekać."

Każdy z nas na własny sposób radzi sobie z kłopotami, które spotykają nas w życiu. Niestety, stawianie im czoła nie należy do najczęstszych rozwiązań. Bardzo często wygodniej jest odwrócić od nich wzrok i udawać, że w ogóle nie istnieją. Nierzadko też zamiatamy je pod dywan... A przecież, same nie znikną.
Ojciec dziewcząt stara się nauczyć swoje córki właściwego postępowania w takiej sytuacji. Jednak, na wszystko potrzeba czasu, a pośpiech jest często złym doradcą.

"Gdyby ludzie byli jak pszczoły, to by uważali na to, co robią i mówią. Bo taka pszczoła użądli raz i umiera, a człowiek? Krzywdzi innych po tysiąckroć i żyje dalej."

"Nowe początki" to powieść, w której znajdziemy bardzo trafne spostrzeżenia na temat otaczającej nas rzeczywistości. Złote myśli, które powinny stanowić nasze życiowe motto. Jeśli tak naprawdę wczytamy się w to, co mówi ojciec Patrycji, Martyny i Klaudii to zauważymy, że jest on niezwykle mądrym człowiekiem, który celnie opisuje to, co widzi. Stara się doradzać córkom, ale też nie ingeruje mocno w ich życia, dając im możliwość podejmowania samodzielnych decyzji.

"Ale jeśli miłość może wszystko pokonać, to dlaczego nie miałaby poradzić sobie z twoim strachem?"

Senior rodu przypomina mi trochę babcię Różę z serii Stacja Jagodno Karoliny Wilczyńskiej. To postać, która zdaje się wiedzieć więcej niż inni. Swoje życiowe doświadczenia przekuła w pokorę i rozwagę.
W obu przypadkach trafne wydaje się być powiedzenie, że mądrość przychodzi z wiekiem.

"Byłoby zdecydowanie łatwiej gdyby ludzie potrafili przyznać się do własnych uczuć. "

Łatwo zauważyć, że siostrom brakuje jeszcze tej rozwagi i obycia w życiu, cech charakterystycznych dla starszych ludzi. Są młode i często podejmują pochopne decyzje, które mają później nieprzyjemne skutki. Mówią nie to, co tak naprawdę chciałyby powiedzieć i ukrywają wlasne uczucia, jakby w obawie o to, jak zostaną one odebrane. Nierzadko to emocje biorą górę w ich zachowaniu.

"Strach jest jak choroba. Nieleczona rozwija się, pogłębia, aż w końcu zajmuje cały umysł i cale serce nie pozwalając normalnie funkcjonować."

Muszę przyznać, że z przyjemnością wróciłam w Bieszczady, gdzie pogubione siostry szukają siebie i swojego szczęścia. Chętnie dowiedziałam się, co u nich słychać i choć nie wszystkie wydarzenia, które stały się ich udziałem mi się podobały, to cieszę się, że mogłam uczestniczyć w ich życiu. Z niecierpliwością wyglądam wieści na temat kontynuacji... bo mam nadzieję, że będzie, prawda?

Moja ocena 8/10.