Wstyd recenzja

„Wstyd” Roberta Małeckiego nie jest pierwszą powieścią tego Autora, po którą sięgnęłam. Jest jednak od poprzednich zdecydowanie odmienną, a odmienność ta zasadza się nie tylko na pomyśle, ale i na stylu i pisarskiej dojrzałości.

Historia, która zostaje opisana, to historia utraty dziecka. Tą, która je traci, jest Julia Karlińska, była policjantka (wdowa po policjancie, który zginął w wypadku), obecnie nauczycielka, matka dwóch synów, z których jeden traci życie w niejasnych okolicznościach. Na pierwszy rzut oka wydaje się zatem, że nic nas tutaj nie zaskoczy. Ale jest dokładnie odwrotnie.

Jest to bowiem nie tyle powieść o tajemniczej śmierci Janka Karlińskiego, ile raczej - powieść o wstydzie. O tym, co się dzieje z nami, z ludźmi, między ludźmi i przez ludzi, kiedy się wstydzą. Czegokolwiek – tego co czują, jak czują, co robią lub zrobili, a także tego, co chcieliby zrobić. Jest to opowieść także o tym, do czego wstyd prowadzi, jak gmatwa losy zarówno tych, którzy się wstydzą, jak i tych, przed którymi wstyd odczuwają.

Fabuła zawiera świetną, misterną intrygę, która wiąże ze sobą wiele osób i zdarzeń, ale w sposób inny niż można by się tego spodziewać. W dodatku ta intryga jest bardzo dobrze napisana. Nie wiem, kiedy ostatnio miałam w ręku książkę, w której nie chciałam ze zniecierpliwieniem przerzucić jakiejś strony, by przejść dalej nad rozważaniami bohaterów, niewiele wnoszącymi opisami krajobrazu czy innych okoliczności, które ostatecznie nie miały żadnego znaczenia. We „Wstydzie” tego nie ma. Nie ma tutaj ani jednego zdania, które byłoby niepotrzebne. Wszystko, co Autor napisał, jest ważne i konieczne dla zrozumienia całości. Bardzo dobra jest ta książka także językowo i stylistycznie, a całości dopełnia świetna grafika na okładce.

Od „Wstydu” trudno się oderwać; książka wciąga zagadkami, których z każdą stroną jest coraz więcej i uwodzi pozorami przewidywalnych rozwiązań, które szybko okazują się nietrafione.

Absolutnie najlepsza do tej pory powieść Roberta Małeckiego!