Szamański twist recenzja

W życiu Witkacego nie może być spokojnie. Jego duch opiekuńczy zawodzi, strach o córkę zmusza do trzymania się rzeczywistości, a codzienność emeryta, która początkowo wydaje się monotonna i nudna, z czasem nabiera kolorów. Głównie tych ciemnych, jakie wiążą się z zagrożeniem życia oraz ciężkimi emocjami. Sęp musi zmierzyć się z przeszłością i zawalczyć o swoją przyszłość. Kurczaczek nie daje zepchnąć się na drugi plan. Gniew i Smutek uparcie wracają do Torunia, by niszczyć porządek, a Kojot nie przestaje bawić się w swoje gierki. Do tego natomiast dochodzą nowi bohaterowie, którzy przyciągają do siebie, intrygują i umilają czas. Jest zabawnie, momentami nawet bardzo, ale nie brakuje powagi. Tym bardziej, że pewna sekta musi zostać odnaleziona. Sekta, która w okrutny sposób wykorzystuje kobiety.

Chyba mówię tak za każdym razem, ale to naprawdę moja ulubiona powieść Anety Jadowskiej i trudno mi uwierzyć, by coś mogło spodobać mi się bardziej. Ma drobne mankamenty, ale w żadnym razie nie psują one lektury, bo są zbyt blade i niewidoczne. Bohaterowie skrzą kolorami i trudno odmówić im wdzięku, który jest w stanie czytelnika oczarować, tym bardziej że nie brakuje w tej części różnych perspektyw (co rusz Witkacy, Kurczaczek i Sęp zamieniają się rolą bohatera, który jest w centrum). Są chwile, gdy jest mrocznie i takie, w których czuć domowe ciepło. Bywa smutno, choć dominuje czarne (częściej szare) poczucie humoru.

Aneta Jadowska, jak mało która autorka, potrafi umilać rzeczywistość i nie pozwala się nudzić. Odciąga myśli od problemów codzienności i pozwala przenieść się do świata, gdzie nie zawsze jest dobrze oraz przyjemnie, ale gdzie człowiek chce przebywać pomimo ciągłego zagrożenia. Jej styl jest lekki i przez powieść wręcz się płynie. Ma ona 528 stron, ale przeczytałam ją w jeden dzień, choć nie pamiętam, gdy ostatnim razem poznałam na raz aż tyle kartek. I wiem, że „Szamański Twist" to ostatni tom, który skupia się na Witkacym i wiem, że nie lubię, gdy historia rozwleka się na milion bezsensownych części, ale... Nic nie mogę poradzić na to, że chciałabym więcej. W końcu Praojciec wciąż czeka na skopanie pupy!