Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt recenzja

Winifred wraz ze swoim ojcem zamieszkuje dom na cmentarzu, nieopodal grobu swojej matki. Czas upływa jej na wieczornych samotnych wędrówkach po ścieżkach pośród zaniedbanych nagrobków. Przez to miejscowi wierzą, że cmentarz jest nawiedzony, a tematem zaczyna interesować się firma organizująca wycieczki „po nawiedzonym Toronto”. Nagle pojawia się prawdziwy duch dziewczyny, która zginęła tragicznie w pobliskim wąwozie. Nic już nie będzie takie samo, a Winifred będzie musiała zweryfikować swoje poglądy na życie, śmierć i miłość...

„Pieśni żałobne dla umierających dziewcząt” Cherie Dimaline jest książką bardzo osobliwą i nietuzinkową, ale jednocześnie tak dziwną, że sama się zastanawiałam, jak ją ocenić. Autorka stworzyła fajny mroczny klimat z delikatnym odcieniem grozy, szczyptą fantastyki i paranormalnym wątkiem. Czuć było unoszącą się duszną atmosferę grobowców i chłód nocnego powiewu wiatru, którego można doświadczyć spacerując nocą po terenie cmentarza. I choć to miejsce zazwyczaj budzi grozę, ponieważ to właśnie tu człowiek odbywa swoją ostatnią podróż do krainy umarłych, nasza główna bohaterka Winnifred czuje się tu jak w domu. Nic dziwnego, skoro mieszkała na jego terenie od zawsze: bawiła się, płakała, przeżywała pierwsze miłości, smutki i radości.

Winifred jest młodą dziewczyną, zgorzkniałą i z ironią podchodzącą do otaczającego ją świata i ludzi. Przez swoje zachowanie zraża do siebie ludzi, którzy uznają ją za dziwadło. Jej relacja z ojcem też nie jest najlepsza, ten rzadko kiedy się do niej odzywa. Dziewczyna próbuje sobie z tym radzić, jednak nosi na plecach wielki ciężar: choć to paradoksalne, czuje się winna śmierci swojej mamy, ponieważ ta zmarła przy jej porodzie.

Historia ta porusza trudne tematy i przeżycia: śmierć matki, żałobę, poczucie straty i tęsknoty. Traktuje również o trudnej relacji z ojcem, poczuciu winy, pierwszej niespełnionej miłości i o dziwnej dla mnie relacji z duchem Phil. Tych emocji było w książce dużo, ale z drugiej strony miałam wrażenie, że dotykam ich tylko po powierzchni.

I choć język powieści był piękny i dojrzały, tak sama konstrukcja tekstu wydawała się nieco chaotyczna i niedopracowana, co czasami trochę utrudniało mi lekturę.

Na uwagę zasługuje ładne wydanie graficzne i pięknie malowane brzegi.

Nie jest książka, która zostanie ze mną na dłużej. Ma jednak też swoje plusy, dlatego nie zniechęcam, a polecam samemu przeczytać, że by wyrobić sobie o niej własne zdanie.
Współpraca recenzencka z Wydawnictwo Rebis.