Ostatnia na imprezie recenzja

„Ostatnia na imprezie” Bethany Clift to powieść osadzona w postapokaliptycznym świecie. Biorąc pod uwagę fakt, że książka opowiada o ostatniej kobiecie w Londynie, która przeżyła pandemię, tytuł brzmi dość ironicznie.

Za sprawą pewnego wirusa zaczynają umierać ludzie, niestety nie są to pojedyncze jednostki, ale całe dzielnice, miasta, a nawet państwa. Jedyna ocalała z Londynu zaczyna prowadzić dziennik/pamiętnik, który czytamy. Opisuje tam swoje przeżycia, śmierć najbliższych oraz to, jak poradziła sobie będąc sama w opustoszałym świecie. Rozlicza się ze sobą z przeszłości, analizuje swoje życie, małżeństwo, przyjaźnie i pracę. Przypatruje się z dystansu relacjom z innymi, ale także z sobą samą.

Narracja bez większego ostrzeżenia przechodzi z opisów apokaliptycznej teraźniejszości do retrospekcji, co sprawia, że powieść jest dynamiczna i intrygująca. Autorka umiejętnie podsyca ciekawość dotyczącą wcześniejszego życia głównej bohaterki. Eksponuje coraz to nowe fakty, ale małymi porcjami. Nie bez znaczenia jest także przemiana głównej bohaterki, która na pewno uczy się samodzielności, polegania na samej sobie i przyjaźni, dzięki psu, którego przygarnęła. Niejednokrotnie ma przy tym ciekawe przemyślenia.

Autorka nie lukruje rzeczywistości głównej bohaterki. Pokazuje, że ona nadal musi dbać o wiele swoich fizjologicznych potrzeb, a wcale nie jest to takie proste, kiedy nie ma wokół innych, a nie wszystkie sprzęty codziennego użytku funkcjonują. Wielokrotnie wspominane są wizyty w toalecie, łazience czy też przygotowywanie/poszukiwanie jedzenia i miejsca do spania. Nadaje to powieści realizmu. Pokazuje, o jak wiele rzeczy trzeba się zatroszczyć, gdy inni nie mogą tego zrobić za nas. Jednocześnie bohaterka nie zyskuje wiedzy w „magiczny” sposób, wiele umiejętności zdobywa metodą prób i błędów, pewne informacje pozyskuje także z bibliotek. Niewiele rzeczy przychodzi jej bez wysiłku.

Być może dla niektórych powieść ta będzie przytłaczająca. Zawiera ogrom trudnych tematów, podjętych w różnym stopniu. Mówi o śmierci (dość oczywiste, skoro ZNACZNA większość populacji umiera), zaburzeniach psychicznych, uzależnieniu, zdradzie. Porusza temat myśli samobójczych i samobójstwa. Zawiera także liczne opisy rozkładających się martwych ciał czy ich bezczeszczenia. Pokazuje, że krzywdy doświadczają także zwierzęta, a zniknięcie ludzi nie poprawia ich bytu. Ukazane zostało także poronienie, ale i poród, który został dość dokładnie opisany, co momentami aż fizycznie mnie bolało. Jeśli ktoś jest wrażliwy na którykolwiek z tych tematów, musi przemyśleć, czy jest w stanie przez nie przebrnąć. Mimo wszystko jest to świetnie przemyślana i napisana książka, która porywa czytelnika w podróż po życiu głównej bohaterki i pozwala na chwilę refleksji.

Dziękuję Wydawnictwu za egzemplarz do recenzji.

Tłum. Agnieszka Jacewicz