Tajemnica Wzgórza Trzech Dębów recenzja

,,Tajemnica wzgórza trzech dębów" Piotra Borlika to świetny kryminał z bardzo rozbudowanym śledztwem, skrywającym wiele tajemnic rodzinnych i ukazanymi sposobami myślenia detektywa. Książka opowiada o detektywie Hubercie Czarnym, który został wybrany przez głowę rodziny - Alfreda - do rozwiązania zagadki morderstwa Marka Potockiego, swojego wnuka. Ma on o tyle utrudnione śledztwo, że niewiele osób chce z nim rozmawiać, przez co odnosi on wrażenie, że nikomu nie zależy na odkryciu sprawcy. Na rodzinie Potockich ciąży klątwa tak zwanych ,,trójek" - oprócz 3 dębów na wzgórzu nie rosną inne drzewa, a w każdym pokoleniu tylko najstarsi synowie mogą spłodzić męskich potomków, zawsze trzech. Ale czy na pewno?

Styl pisania jest dość oryginalny. Podoba mi się, że bohaterowie wypowiadają się w bardzo elegancki i dystyngowany sposób. Pasuje to zdecydowanie do kreowania rodziny Potockich jako szlacheckiego rodu. Znajdziemy tutaj dużo opisów przemyśleń głównego bohatera, które są dużym atutem książki, bo pokazują nam sposób rozwiązania zagadki krok po kroku. Nieoczywisty za to, jest jeden z elementów pomagających Hubertowi rozwiązywać zagadki, ponieważ wizualizuje on sobie sceny dotyczące zbrodni za pomocą lustra. Jest to ciekawy zabieg, chociaż nie byłam do niego do końca przekonana.

Bohaterowie są bardzo ciekawi, każdy jest inny, ma inne dominujące cechy charakteru. Natomiast jest ich tak dużo, że czasem można było się pogubić o kim właśnie jest mowa. Myślę, że dobrym pomysłem, byłoby zrobienie spisu pokoleniowego rodu Potockich na samym początku książki, bo dawałoby to jaśniejszy ogląd sytuacji. Postać detektywa Huberta Czarnego jest bardzo interesująca i nie została tutaj dokładnie rozwinięta, ale autor w kilku słowach od siebie zaznaczył, że w kolejnym tomie dowiemy się więcej na jego temat. Ukazanie relacji między bohaterami jest w tej książce napisane genialnie. Mamy tu mnóstwo tajemnic, czuć napięcie, toksyczność relacji, ale też da się odczuć miłość rodziców do swoich dzieci, często głęboko skrywaną.

Sam pomysł na fabułę również uważam za świetny. Ilość poruszonych tutaj wątków, jest jak najbardziej na plus. Akcja budowana była stopniowo, co chwilę autor wysnuwał kolejne tropy mogące prowadzić do rozwiązania zagadki, by za chwilę zmienić nasze typowanie kto zabił o 180 stopni. Zakończenie bardzo mi się podobało, było interesujące, nieoczywiste i zaskakujące.

Podsumowując, bardzo mi się podobała i na pewno sięgnę po kolejny tom przygód Huberta Czarnego. Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka!