Z blurbów: „Siepielska znowu to zrobiła! Rozwaliła system kolejną świetną powieścią” Hmm… Serio? Ja widzę tu koktajl z „Wymarzonego Mężczyzny” Kristen Ashley i „Kinga” Frazier.
Plus kilka własnych pomysłów autorki. Nie wiem, na ile jest to cecha motocyklowej subkultury a na ile kwestia przypadku, ale skojarzenia z bikersami Ashley cisną się same. Mamy więc gang motocyklowych braci wychodzących na prostą po pół-przestępczej działalności, ich „stare” i „dupy”, które w kwestii wyrażenia własnego zdania nie mają do powiedzenia nic, lokalnego wodza biker-ferajny, traktującego kobiety jak rzeczy - na seks, na spermę, bo tak. Jest zadziorna blondi z lokami po pas, od której kacykowi rozum staje w słup, od czego on dostaje szczękościsku i fioletowych jajec. Jest młodszy braciak, już wyrośnięty lecz wciąż miły i delikatny. Jest gniewny twardziel, który od małego zazdrości mu jego małego szczęścia. Jest seks. W typie: "on wchodzi, schodzi i wychodzi". Są zgrabnie rozpisane sceny przemocy (Haner niech się uczy), trochę postaci z książek byłych i - jeśli dobrze wyczułam - przynajmniej trzech przyszłych. Są szemrane biznesy, nie tak kryształowo czysta rodzinka rzeczonej pięknotki, umoczony w geszefty jej przyszły-niedoszły, niezrównoważony psychicznie mafioso i capo di capi, mocniejszy w małym palcu niż oni wszyscy razem wzięci. I oczywiście finał. Bardzo happy i bardzo cukierkowy. Z bardzo, ale to bardzo łupanym toporem fuckfingerem. Ciach! I koniec książki. Chcesz wiedzieć, o co kaman? Wykup karnet.
Brakowało mi natomiast w książce Siepielskiej jednej rzeczy: Paxton ani razu nie potraktował Nikky jak tytułową damę. Damę (serca) traktuje się z szacunkiem, rycersko, z wyczuciem, delikatnie. Galanteria Paxtona ma takt kafara.Nawet gdy przyznaje, że Nikky jest dla niego kimś ważnym, bardzo wyjątkowym, nie omieszkał przy tym wytrzeć nią podłogi.
Więc po cholerę ja to…?
Bo książka Siepielskiej ma pazur. Oraz zajebistą okładkę. I czyta się ją zdumiewająco dobrze. Lepiej i przyjemniej niż książki o podobnej tematyce, które miałam w ręku. Mogę się krzywić i otrząsać, ale „Dama Paxtona” nie jest jakiś tam byle workiem z sieczką. To porządny worek z interesującą, przyprawioną na ostro wkładką. Cała reszta stroszy mi kolce tak bardzo, że wiele kosztowało mnie, by nie pirzgnąć ebookiem o ścianę w okolicach 23 przeczytanych procent. Najbardziej dlatego, że uważam za uwłaczające względem kobiety „oznaczenie” jej - szczególnie tatuażem - jako własność, czyjąś lub wspólną dla wielu - bez różnicy. Często z całkowitym lekceważeniem woli samej zainteresowanej. Traktowaniu „wybranej” jak rzecz, worka na brudną bieliznę i ścierkę do podłogi. W mojej definicji związku nie mieści się pomiatanie partnerką „bo on tak kocha”, czułego przepraszania za zrobione kuku, by znowu (kobietą) pomiatać. Nawet, jeśli w ostatecznym rozrachunku twardziele z harleyowego bractwa to banda wrażliwych, spragnionych miłości, głodnych grizzly.
Zatem, czy sięgnę po kolejne książki z cyklu? Nie sądzę.
