Neom recenzja

Przypadek (a może nie?) po latach krzyżuje drogi Mariam i Nasira.
Saleh - jedyny ocalały z wyprawy do Dahab - decyduje się na spotkanie z przedstawicielem wędrującego Zielonego Karawanseraju. Elias nie kupi od niego terrorartystycznego artefaktu, który Abu-Ala znaleźli na pustyni, ale pomoże mu znaleźć kupca.
Bo Saleh nie chce już żyć na Ziemi. Salehowi marzy się wyprawa w kosmos - na Tytana.

Z pustyni wyłania się robot - stary, bardzo stary - i zaczyna podziwiać kwiaty wystawione na sprzedaż na suku. Tam poznaje Mariam. Ich drogi jeszcze się przetną. Jak to w baśni.


,,Neom'' - w przeciwieństwie do ,,Stacji Centralnej'' - jest opowieścią dość... łagodną. Poprowadzoną spokojnie, konsekwentnie, od jednego punktu do drugiego. I chociaż jest w tej historii przemoc, terror i niewyobrażalne okrucieństwo to jest w niej też miejsce na przyjaźń, miłość, piękno i podziw dla otaczającej Neom pustyni.
W miarę postępu lektury losy poszczególnych postaci zazębiają się ze sobą, kolejne elementy układanki wskakują tam gdzie powinny, w pewnych miejscach pojawia się zaskakująca głębia albo absolutny horror (nie będę ukrywać: mam tu na myśli terrorartyzm, Rohini, Nasu, i to co reprezentuje sobą ten ruch - te szczątkowe informacje, które dostałam wystarczyły, żeby zmrozić mi krew w żyłach, a to nieczęsto się zdarza). Niektóre rzeczy ukazują swoje prawdziwe oblicze, kilka masek opada i niektóre marzenia zostają spełnione.


Żeby cieszyć się historią zawartą w ,,Neom'' nie trzeba znać ,,Stacji Centralnej'', chociaż jej wcześniejsza lektura zdecydowanie pomaga - przede wszystkim będziemy wiedzieć jak Stacja (do której podąża Saleh) wygląda i dlaczego w ogóle chłopak wiąże z nią tak wielkie nadzieje. Poza tym, oczywiście, będziemy mieli już ogólne pojęcie o świecie przedstawionym - nie będą to dla nas głębokie i nieznane wody, nie będziemy sięgać do słowniczka umieszczonego na końcu książki, żeby sprawdzić sobie czym jest nakaimas.

,,Neom'' poleciłabym tym z Was, którzy faktycznie mają ochotę na futurystyczną baśń - baśń która jest czasem straszna, czasem zabawna i która dobrze się kończy. We mnie jednak ta książka zostawiła poczucie pewnego niedosytu - fascynuje mnie świat wykreowany przez Laviego Tidhara. Nie chciałabym w nim za żadne skarby mieszkać, ale mam takie wrażenie, że mogłabym o nim czytać w zasadzie bez końca. To pewnie dlatego.



*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl