Willa, dziewczyna z Mrocznej Jamy recenzja

Widzę zielony las pełen życia. Słychać w nim śpiew ptaków i codzienne rozmowy reszty zwierząt. Jest w tym piękno i niezmącony spokój.

Widzę spadające pod brutalną siłą siekier drzewa. Widzę zwierzęta, które uciekają przed pociskami. I widzę przedziwną dziewczynkę, która opłakuje naturę, do której wtargnął człowiek.

Widzę emanuje blaskiem czerwone kwiaty, które wyrastają wśród paproci, jakie porastają cmentarzysko kości. Drzewa mają czarny kolor, a piękno Mrocznej Jamy napawa lękiem. Śmierć jest tu bliżej niż gdziekolwiek, a pradawna magia nie cofnie się przed niczym.

Niezmącone od wieków piękno przyrody zostaje naruszone, gdy życie zostaje przeliczone na zysk przez Przedsiębiorstwo Drzewne Sutton. Stare drzewa zostają powalone przez maszyny, wyjątkowe gatunki tracą miejsce do życia, a zwierzęta umierają z broni lub na skutek głodu. Ludzie przynoszą śmierć naturze, która sama nie potrafi się obronić. Próbuje na wiele sposobów, ale nic nie wydaje się być wystarczające. Nawet pradawna mroczna magia. Są jednak i tacy, którzy stają po jej stronie. Którzy gotowi są ryzykować własne życie, by obronić to, co kochają najbardziej.

Willa wciąż nie potrafi dotrzeć do swoich pobratymców, jej ojciec zostaje oskarżony o zbrodnię, której nie popełnił, a las wokół umiera. Dzieje się wiele i czytelnik od pierwszych stron zostaje wciągnięty w wir wydarzeń. Nie brakuje zwrotów akcji oraz chwil wzruszeń czy radości. Fabuła boli, uwiera, daje nadzieję i pokazuje piękno więzi bliskich osób. Bohaterowie są barwni i z uwagą wykreowani. Wszystko jest przemyślane, a każda strona pokazuje jak wiele destrukcji przynosi działalność wycinkowa. Jak wiele zniszczenia idzie za człowiekiem. Ale też, że głośny sprzeciw daje szansę na uratowanie natury. Że wspólna misja jednoczy i może przynieść zmiany.

Robert Beatty napisał powieść, która uczy szacunku do przyrody. Która ukazuje jak każdy element ekosystemu się łączy i jak wielkie zmiany zachodzą, gdy zabraknie choć jednego jego składnika. Ale jego powieść nie ma jedynie przesłania ekologicznego, bo przecież na pierwszy plan wychodzą tutaj więzi rodzinne oraz czasami trudne ich relacje. Autor mówi o sile, jaka tkwi w grupie i o misji, która łączy. Przed bohaterką stawia wiele dylematów etycznych (jak chociażby to, czy uratować drwali, gdy zagrożone zostaje ich życie), a ubarwia to szczyptą magii (tej pięknej i tej mrocznej). Uczy, że musimy podjąć trudne decyzję i zmierzyć się z ich konsekwencjami.

Jeśli przy poprzednich powieściach autora byłam zachwycona — a byłam — to nie wiem, co powinnam powiedzieć o tej. Wiem, że gdybym się uparła, to mogłabym wymienić choć jeden lub dwa elementy w kreacji świata, które budzą moje pytania, ale nie zmieni to tego, że tytuł ten jest piękny i ważny. Że jest dobry, a obcowanie z nim napełniło moje serce wieloma pięknymi uczuciami.

Zdecydowanie jest to moja ulubiona powieść autora. Taka, która zajmie szczególne miejsce w moim sercu. A moje łzy na koniec niech będą tego dowodem.

przekł. Łukasz Małecki