Plan Sary recenzja

Po powieść Jaszczuka sięgnęłam z dwóch powodów. Zaintrygował mnie kryminał w stylu retro oraz miałam nadzieję na studium psychologiczne mordercy. Realizacja retro powieści mnie rozczarowała, a jeśli chodzi o punkt drugi, nic takiego, niestety, nie znalazłam. Ale po kolei.

Jakub Stern, dziennikarz i wykładowca uniwersytecki specjalizuje się w rozwiązywaniu zagadek kryminalnych. Jako znawca tematu prowadzi ze studentami dość nietypowe zajęcia, mianowicie zleca im wczucie się w rolę przestępcy, mordercy i opracowanie planu zbrodni.
Pomysł zyskał przychylność studentów i wywołał wśród nich entuzjazm. Zachęceni i zaintrygowani rozpoczęli grę – zabawę, wybierając kolejne ofiary spośród nich samych. Wszystko było w porządku do momentu, aż jeden z planów, opracowany przez zdolną i atrakcyjną Sarę, zaczyna być przez jakiegoś szaleńca wcielany w życie.

Od początku bohater nie przypadł mi do gustu. Nie dość, że zadufany egoista to jeszcze był bezbarwny i zbyt roztrzepany według mnie. Za dużo też było w treści jego przemyśleń i wspomnień, które w rzeczywistości niewiele wnosiły do akcji powieści i nie przybliżały Jakuba do rozwiązania zagadki, a tylko niepotrzebnie przeciągały akcję.
Aa nie wspomniałam, że Jakub wraz z redakcyjną koleżanką Wilgą rozpoczynają własne śledztwo.

Jakub jakimś magicznym sposobem, za pomocą nowych tropów – coś nagle mu się przypomniało, odkrył jakąś tajemnicę – wie wszystko, nie ma wielu wątpliwości i nie pozwala na nie również czytelnikowi. Zbyt prosto, zbyt przewidywanie i nieprawdopodobnie.

Co do kryminału retro. Owszem, autor starał się oddać realia końca lat 30-tych i momentami naprawdę mu się udawało. Ale nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że cała akcja, wszystkie dialogi i wydarzenia jakby pasowały bardziej do rzeczywistości bieżącej, a nie tej sprzed siedemdziesięciu lat. Nie czuje się klimatu przedwojennego Lwowa, jest go za mało.
Nie czuje się również klimatu, tak charakterystycznego dla kryminału, czyli strachu, napięcia czy niepokoju.

Nie podobał mi się również zabieg z chmurą. Od momentu gdy dziennikarz rozpoczyna własne śledztwo nad miastem rozciąga się wielka ciemna chmura. Niby symboliczne, chmura która wisi nad bohaterem w każdej sferze jego życia ale jednak nie do końca mi pasuje i poświęca się jej zbyt wiele uwagi.

Dla fanatyków kryminałów może być ciekawą lekturą, mi się nie podobała