Pociąg recenzja

Dostając zaproszenie na niezwykłą przejażdżkę "Pociągiem", nie sądziłam, że czeka mnie tak wiele emocji. Jeśli spodziewacie się banalnej komedii to śmiało możecie odłożyć pozycję na bok. Tutaj czeka Was prawdziwy rollercoaster kompletnie wszystkiego, czego nie możecie się spodziewać o książce

Ewa zostaje zmuszona do ucieczki przed byłym mężem, który obarcza ją winą za śmierć ich małej córeczki. Choć wyrzuty sumienia każdego dnia niszczą kobietę, to postanawia zawalczyć o swoje życie i uciec w nieznane. Wsiadając do najbliższego pociągu, nie spodziewała się, że ta przejażdżka odmieni jej życie. Kiedy na jej drodze pojawia się Pan Stanisław, wszystko zaczyna się odwracać o 180 stopni. I to nie tylko w jej życiu.

Jak potoczą się losy pasażerów pociągu do Krakowa?

Czy mąż Ewy dopnie swego i uda mu się zniszczyć niewierną żonę?

Przyznam szczerze, że autorce udało się nie raz mnie zaskoczyć. Już początek powieści przyniósł wiele pytań, na których odpowiedź musiałam poczekać. Pani Iza Maciejewska dawkuje nam przeszłość bohaterów, dbając o odpowiedni poziom napięcia. Retrospekcje bohaterów drugoplanowych wprowadzą nas w trwogę i zmuszą do przewartościowania ich zachowania.

Bardzo spodobał mi się luźny styl autorki, która w bardzo dobry sposób pokazała ludzką ułomność i niemoralne postępki, tłumacząc ich pobudki. Dzięki temu jesteśmy w stanie dać bohaterom kolejną szansę na wybielenie się i możemy zrozumieć ich perspektywę. Narracja trzecioosobowa sprawdziła się w tym przypadku genialnie, ponieważ na bieżąco byliśmy informowani o wydarzeniach, które mają miejsce z dala od głównych bohaterów.

Postać Pana Stanisława od razu mnie urzekła, a powtarzanie słów w jego wypowiedziach sprawiło, że mój czytelniczy umysł zaczął wyobrażać sobie tego staruszka na tyle realnie, że czułam się jakbym go znała od lat. Złapałam się kilka razy na tym, że czytałam jego kwestie na głos, odpowiedziom modulując głos.

Choć początkowo historia nie zapowiada ubarwienia jej akcentem humorystycznym, to już pojawienie się Dominiki i Filipa wprowadza dowcip w zwykłej, pospolitej postaci. Książka jest do szpiku realna.

Bohaterowie nie zostali przerysowani. Są ideałami dla swoich wybrańców, pozostając normalnymi osobami dla reszty otoczenia. Ogromne gratulacje za ten zabieg, ponieważ większość autorów stawia na wyidealizowane postaci, bojąc się wprowadzić niedoskonałość to swoich powieści. W książce wiele razy możemy napotkać zwroty, w których bohater rozmawia sam ze sobą. Choć w tym miejscu mogłabym się tego doczepić, to w tej pozycji absolutnie tego nie zrobię. Dzięki właśnie tym zabiegom, a także kilku innym, "Pociąg" nabiera własnego, niepowtarzalnego stylu. Idealizmu w swej prostocie. Historia Ewy bardzo mi się podobała. A porównanie męskich genitaliów do matematycznych potęg sprawiło, że śmiałam się w głos. 



 Dziękuję autorce @izamaciejewska oraz Wydawnictwo Magnolia za egzemplarz recenzencki. Mam nadzieję, że już niedługo na rynku pojawi się kolejna świetna pozycja, która wyjdzie spod Pani pióra.