Obserwatorium recenzja

Apokaliptyczna, niepokojąca i niebezpieczna. Wielowymiarowa i nieoczywista. Mącąca umysł i zakrzywiająca rzeczywistość. Złowieszcza, a jednocześnie przynosząca spokój i ukojenie.

Zwyczajna Śnieżka czy "święta góra"? Turystyczna atrakcja Karkonoszy czy pradawne miejsce kultu dotknięte cywilizacją? A może to tylko wojskowe ćwiczenia lub rządowa prowokacja?

Piotr Mieczkowski jest meteorologiem w Obserwatorium na Śnieżce. Podczas jednego z dyżurów odkrywa, że Śnieżka spowita jest nietypowym kokonem ni to chmur, ni to mgły, a aparatura pomiarowa rejestruje dziwne dźwięki nadawane w systemie binarnym. Wkrótce rozpętuje się prawdziwy armagedon, a ci, którzy weszli w kokon tracą zmysły, mają wizje, cierpią na chorobę popromienną, ale też doświadczają nienaturalnego spokoju i ukojenia.

Jestem mega zaskoczona tą powieścią. Podeszłam do niej z dużym dystansem i starałam się mieć otwarty umysł. Obawiałam się tematyki ufologicznej, za którą nie przepadam, jednak choć blurb może coś takiego sugerować, to zapewniam, że żaden obiekt pozaziemski nad Śnieżką nie lata. Autor skupił się na aspekcie wieloświatów i równoległych rzeczywistości. Opowieść powiązał z karkonoskimi legendami oraz z symboliką Uroborosa, wskazującą na cykliczność życia, co w odniesieniu do przedstawionych wydarzeń jest bardzo adekwatne.

Powieść ma zwartą, skondensowaną fabułę, nie rozdrabnia się na wątki poboczne. Autor skupia się na wydarzeniach, dzięki czemu akcja jest odpowiednio dynamiczna. Całość zanurzona jest w atmosferze gęstej od niepokoju. Widowiskowe opisy różnych zjawisk towarzyszących zdarzeniom wzmacniają efekt grozy. Uczucia niepewności i narastającej paniki towarzyszą nam od początku, tworząc apokaliptyczną aurę wyczekiwania na nadejście czegoś nieznanego. Bardzo to wszystko jest sugestywne. Ciemność, gęsta mgła, wicher, niewytłumaczalne zjawiska, wizje i senne koszmary, przeczucia, to wszystko czeka na nas w "Obserwatorium"...

Najbardziej dla mnie zaskakujące okazało się zakończenie. To, co ja początkowo uznałam za finał, runęło jak domek z kart po przeczytaniu kolejnych stron. Autor wywiódł mnie w pole, pokazując, że nic nie jest takie, jak się wydaje. Wyborne, wielowymiarowe, niejednoznaczne i dające do myślenia zwieńczenie historii.