Recenzja książki Ukrainki. Co myślą o Polakach, u których pracują

"Ukrainki, które za chwilę opowiedzą wam o życiu w naszym kraju, to kobiety, które nie narzekają. Nie mają w sobie genu tej potrzeby użalania się nad sobą..."
To zapowiedź autorki, która przeprowadziła szereg rozmów z kobietami, które los rzucił na polską ziemię do pracy.
Powszechnie spotkamy je właściwie w każdym zawodzie, ale chyba najczęściej jako sprzątaczki w prywatnych domach, dosyć często w zatrudniane w hotelach, ale i w gastronomii czy jako pracownice salonów urody.
Jak są przyjmowane ? W większości przypadków są chwalone za rzetelność, szybkość pracy, ale jak to same mówią traktowane jak gorszy rodzaj ludzi. W wielu domach są zasłoną dla pan domu i poza plecami małżonków wykonują prace zlecane im aby żona mogła się " pochwalić" umiejętnością gotowania czy pieczenia ciast. Często wykorzystywane jako tania siła robocza, której można podłożyć świnię i nie zapłacić za pracę.
Bardzo często traktowane gorzej choć wykształcone tak samo jak Polki, u których pracują. Jak same opowiadają wciąż pokutuje przeświadczenie, że na Ukrainie nie ma żadnej nowoczesności, ludzie nie używają smartfonów, nie wiedzą co to internet czy inne zdobycze techniki.
Autorka na podstawie rozmów wysuwa wniosek, że Ukraińcy przyjeżdżają do Polski nie tylko w celach zarobkowych, choć chyba tak robi zdecydowana większość, ale także po to aby poprawić swoje życie w innych aspektach. Chcą zdobywać doświadczenie zawodowe, uczyć się inwestować w wykształcenie swoich dzieci. Jednocześnie nie odczuwają aż takiej różnicy kulturowej i szybko uczą się języka.
Czytając książkę muszę przyznać wielokrotnie wstydziłam się za naszych obywateli. Po relacjach pań sprzątających w domach dochodzę do wniosku, że wychodzi z nas zwykłe prostactwo. Ja rozumiem, że zatrudniane są do sprzątania, ale żeby zostawiać celowo zużyte środki higieniczne na środku łazienki ???? Zwykły brak jakiejkolwiek kultury.
Inna sprawa z góry zakładanie, po usłyszeniu charakterystycznego akcentu w salonie fryzjerskim, że obsługująca pani nic nie potrafi i nawet niech nie próbuje nas dotykać to również jest dramat.
I wcale się nie dziwię, że Ukrainki raczej trzymają się razem, bo jak same mówią Polacy zakładają maski i wciąż zakrada się tu jakieś udawanie i kreowanie rzeczywistości.
No cóż taki obraz nas wszystkich wyłania się nie tylko z tej książki.