Wysłannik śmierci recenzja

[Współpraca reklamowa z Mariuszem Leszczyńskim]

„Musisz wiedzieć, że człowiek jest zdolny do każdego okrucieństwa, jeśli tylko uwierzy w słuszność tego, co zamierza zrobić”

W Wiśle zostają znalezione zwłoki młodej kobiety. Emilia Pierzchała, która zajmuje się tą sprawą, o pomoc prosi komisarza Grandere. Rok temu jego córka została porwana, a komisarz nie umie sobie z tym poradzić. W trakcie śledztwa okazuje się, że Bernard Grandera zna denatkę. Sprawa nabiera tempa, a Bernard jednocześnie stara się odnaleźć córkę i jej porywacza.

Zacznę od tego, że po przeczytaniu tej książki mam ogromny mętlik w głowie. Z jednej strony była to emocjonująca lektura, która mi się podobała. Z drugiej strony ilość wszystkich wątków w książce nieco mnie przytoczyła.

Autor zbudował wielowątkową, obszerną lekturę, w której akcja goni akcję. W tej pozycji nie ma miejsca na nudę. Jest wypełniona różnymi wątkami, bohaterami i sprawami. W tym natłoku powoli zaczęłam się gubić. Pod koniec książki zaczęłam mylić fakty i sprawy, o których akurat była mowa.

Szkoda, bo gdyby skupić się bardziej na mniejszej ilości wątków, książka byłaby lepsza. O ile na początku to nie przeszkadzało, tak pod koniec już zaczęło. Przez to też miałam wrażenie, że autor za szybko pozamykał niektóre z nich.

Od początku sprawy nie polubiłam się z głównym bohaterem. Ale może to dlatego, że ja ogólnie nie lubię takiego typu gliniarza, który za nic ma prawo i robi, co chce. Który czuje się lepszy od innych. I to oczywiście nie jest żaden minus, a jedynie moje subiektywne uczucie. À propos bohaterów, to autor, zbudował ich bardzo dobrze. Chociaż było ich wielu, to każdy był inny. Każdy miał swój charakter i wydawał się prawdziwy.

Zakończenie lekko mnie rozczarowało. Wpływ na to miała właśnie ilość wątków. To zakończenie było jednym z tych nadprogramowych. Gdyby książka skończyła się nieco szybciej, wiele by zyskała w moim oczach.

Ogólnie książka mi się podobała. Miała w sobie dużo akcji, sprawy były przemyślane od początku do końca. Jak już przysiadłam do książki, to nie mogłam się oderwać. Czytało się ją błyskawicznie. Autor ma świetne pióro, które zachęca do czytania. Potrafi dosadnie opisać miejsce zbrodni, ale pozostawia także dużo miejsca na domysły.

Mam wrażenie, że moja opinia jest nieco chaotyczna, ale świetnie oddaje moja uczucia, po zakończeniu książki. Tę pozycję zdecydowanie polecam osobom, które lubią, jak się dzieje i którym nie przeszkadza duża ilość bohaterów i wątków.