Władcy czasu recenzja

O „Ciszy białego miasta” pisałam, że to „Książka posiada wyjątkowy klimat, w całości urzeka nostalgia i specyficzna magia, która sprawia że lektura to emocjonująca podróż.”. O jej kontynuacji, „Rytuałach wody”, że „to świetna książka, perfekcyjnie skonstruowana i przemyślana.”. Przyszedł więc czas żeby napisać kilka słów o zwieńczeniu trylogii.

Akcja „Władców czasu” przenosi czytelnika do września 2019 roku. Kraken i Alba tworzą szczęśliwą parę, wspólnie wychowującą kilkuletnią Debę. Na pierwszy plan wysuwa się jeszcze jeden bohater – to powieść, o ironio, „Władcy czasu”, o którym mówi całe miasto, a którą napisał anonimowy twórca. To historyczna powieść, mówiąca o Roku Pańskim 1192, która swoim magnetyzmem zdobyła wielu zwolenników. Nic dziwnego, że mieszkańcy sennej Vitorii tłumnie spieszyli na spotkanie promujące powieść, każdy miał nadzieję że wreszcie zostanie rozwiązana zagadka tożsamości autora. Niestety sielankową scenerię przerywa nagła śmierć jednego z uczestników. Jak się okazuje nie jest to jedyne morderstwo. Kraken i spółka zostają wciągnięci w iście średniowieczną grę, bo wszelkie złe czyny dzieją się w myśl sławnej powieści, zgodnie z ówcześnie przyjętym modus operandi.

„Władcy czasu” Evy Garcíi Sáenz de Urturi utrzymuje poziom poprzedniczek. Bez obawy napiszę, że to dobra kontynuacja, jakby trzy części stanowiły całość. Urzeka klimatem, przyciąga mrokiem i tajemniczością. Kraken znów jest silny i staje na wysokości zadania. Alba zmienia priorytety i z groźnej śledczej staje się troskliwą matką, opiekuńczą córką i czułą żoną. Pozostali bohaterowie nie boją się popełnić błędów, biorą odpowiedzialność za swoje czyny.

Z trzech części trylogii to pierwsza zawładnęła moim czytelniczym sercem. Choć pozostałe dwie były równie dobre, to jednak pierwsze miejsce jest jedno. Lektura „Władców czasu” mocno mi się dłużyła. O ile współczesne fragmenty wprost pochłaniałam, tak te z historyczne mniej mnie ciekawiły. Zwieńczenie serii o Białym Mieście to wciąż bardzo starannie napisana powieść, oparta na obfitym materiale historycznym, przemyślana i dopracowana. Mnie niestety tym razem nie oczarowała, choć całą trylogię oceniam na wysoką notę. Historia Krakena i ekipy w trzech tomach to dobra rzecz i skończona historia – czytajcie!

Może tym razem magia kraju Basków przestała działać?