Parabellum. Prędkość ucieczki recenzja

"Parabellum. Prędkość ucieczki" to pierwszy tom otwierający trylogię o tym tytule i rozpoczynający opowieść o życiu i próbach przetrwania na krótko przed i podczas drugiej wojny światowej. Jest to ta seria Remigiusza Mroza, która ma tylu przeciwników co i fanów, i która spotyka się z tak odmiennymi zdaniami, że sama musiałam przekonać się jakie będzie moje. Spotkałam się przede wszystkim z opiniami, że widać, iż to był debiut autora, że jest mnóstwo powtórzeń i błędów stylistycznych, że jest nudno i po serii z Chyłką czy Forstem - ta jest po prostu beznadziejna. I szczerze powiem, nie wiem skąd się biorą aż tak negatywne opinie.
Po pierwsze: żadnych błędów i powtórzeń nie wyłapałam. Są jakieś literówki, ale to jest już kwestia korekty, nie autora. Po drugie - akcja rozgrywa się spokojnie, leniwie, nie ma szybkich zwrotów, ale ta akcja nie jest nudna. Całość obserwujemy z trzech perspektyw: Marii i Staszka-Polaka i Żydówki, którzy mają pomysł ucieczki z kraju, Bronka-brata Staszka, który bierze udział w walkach na froncie oraz oficera Wehrmachtu - możemy spojrzeć na konflikt zbrojny oczami jednego z Niemców. Każdy z fragmentów, widziany z tych trzech perspektyw, kończy się w pełnym napięcia momencie i jesteśmy ciekawi co będzie dalej. 
Myślę, że główny problem z odbiorem tej pozycji wiąże się w istocie z prostą kwestią: Mróz przyzwyczaił nas do opowieści sensacyjno-kryminalnych, z nich zasłynął i nimi wybił się na szczyt, tymczasem "Parabellum" to moim zdaniem nic innego jak powieść obyczajowa, oparta na po części historycznych faktach, po części fikcyjnych, to taki trochę "Potop" tylko napisany bardziej współcześnie. I może ze względu na ten gatunek, "Parabellum" spotyka się z takim negatywnym odbiorem. Sama fabuła być może faktycznie mogłaby lekko przyspieszyć, jednak w ogólnym zarysie mnie podoba się ten klimat i opis wydarzeń.
Pamiętajmy, że jednak to jest debiut, jednak już w nim widać charakterystyczne dla Mroza skłonności do sprowadzania na bohaterów nieszczęść, brutalności względem nich czy konstruowania fabuły tak,by pewne wątki w najmniej spodziewanych momentach się łączyły, a intrygi wypływały na wierzch. Choć tutaj to jedynie takie zalążki, ja się ich dopatrzyłam. Mnie się pierwszy tom spodobał i z ciekawością sięgnę po resztę, by poznać dalsze koleje losu bohaterów.