Prowadź swój pług przez kości umarłych recenzja

Książka określana jako kryminał oczywiście nim nie jest, wiedziałam to od początku, nie oczekiwałam tu żadnego napięcia czy wartkiej akcji. Wątek tajemniczych morderstw jest ważny ale nie najważniejszy w powieści, nie jest dominujący. Bo obok niego pojawia się wiele innych, dzięki którym powieść zawiera w sobie elementy satyry czy powieści obyczajowej.

W małej wsi w okolicy Kotliny Kłodzkiej ginie Wielka Stopa – jeden z myśliwych. Wkrótce potem znalezione zostają zwłoki kolejnych trzech i cała sytuacja bardzo niepokoi miejscowych. Pani Janina Duszejko, nauczycielka, kiedyś sportowiec, samotnie mieszkająca w leśnej głuszy próbuje przekonać sąsiadów, że za śmiercią myśliwych stoją zwierzęta, mszczące się za śmierć swoich braci.

Janina Duszejko jest niezwykłą postacią. Jest w całym swoim zdziwaczeniu i wyobcowaniu postacią bardzo prawdziwą, szczerą, żyjącą w zgodzie z naturą, w zgodzie z samą sobą i sowimi potrzebami. Imponują mi tacy ludzie. Często właśnie można takich spotkać w górach, zaszywają się gdzieś, chcą odciąć się od świata, od cywilizacji i tworzą sobie swoje małe światy. Spotkałam takich kilku w swoich ukochanych górach – Bieszczadach.

Janina – kobieta jakże inna od innych ludzi jest dowodem na to, że bez cywilizacji można żyć. Jest ucieleśnieniem harmonii z przyrodą, z kosmosem i swoim wnętrzem.
Jest mądra, silna, głęboko przeżywająca i współczująca, a przez to nie zrozumiana przez innych prostych ludzi.

Owszem w niektórych momentach przesadzała. Tłumaczenie policji śmierci ofiar poprzez układ planet, gwiazd, czy też zemstę zwierząt wywoływało uśmiech na mojej twarzy i potęgowało uczucie (aczkolwiek pozytywne), że pani Duszejko jest przeuroczą zdewociałą momentami starszą Panią.

Powieść emanuje przesłaniem dotyczącym zwierząt, a mianowicie by ich nie zabijać. Janina jest zagorzałym obrońcą naszych mniejszych przyjaciół, wegetarianką dzielnie walczącą o to, by człowiek nie znęcał się nad zwierzętami, nie polował, nie jadł a traktował jak równie sobie istoty, które myślą i czują.
Autorka zdecydowanie atakuje katolicyzm i przestarzałe poglądy umiejscawiające człowieka w tradycji, iż zwierzę musi służyć człowiekowi i nie można tego zmienić. Ze zwierzę nie ma duszy a jeśli ktoś twierdzi inaczej - bluźni. Zgadzam się tu z autorką i dlatego kazanie księdza, który myśliwym przypisuje wielkie posłannictwo dbania o ziemię i współuczestniczenia w dziele stworzenia i decydowania o tym, czy zwierzę można zabić uważam za idiotyczne. Mnie samą poruszyło negatywnie. Myślę, że Tokarczuk chciała w tej powieści głośno nazwać pewne zjawiska, wyrazić swój gniew, dać może powód do refleksji nad losem tak bardzo od nas zależnych istot.

W powieści panuje niezwykła atmosfera. Same opisy górzystych okolic dają poczucie spokoju, ciszy i wywołują pragnienie, by tam pojechać, zobaczyć, poczuć to. Dużo jest przemyśleń na temat życia i śmierci, dużo rozmyślań na temat astrologii, której pasjonatką i znawczynią jest główna bohaterka.

O ile okładka mi się podoba, ilustracje wewnątrz książki są zbyt mroczne, drażniły mnie. Może miały oddać nastrój i charakter opisywanych wydarzeń, mi się nie podobały.

Nie jest to wielka powieść, wielka literatura. Niesie w sobie pewne przesłanie moralne, pewne prawdy uniwersalne, ale na pewno już wszystkim znane. Zestawienie dobra ze złem jest przesadzone i zbyt często podkreślane, na pewno wpisuje się w prowadzone aktualnie spory wegetarian i mięsożerców. Jednak powieść jest na pewno odskocznią od naszej codzienności, przeniesieniem w inny świat, źródłem wiedzy. Odbieram ją też jako osobistą wypowiedź autorki, która głównej bohaterce na pewno nadała wiele swoich cech.

„Często zastanawiam się, dlaczego podobają nam się ci, a nie tamci ludzie. I mam na ten temat swoją Teorię. Istnieje mianowicie pewien idealny harmonijny kształt, do którego instynktownie dąży nasze własne ciało. Wybieramy w innych te cechy, które mogłyby dopełnić ten ideał.”