27 śmierci Toby’ego Obeda recenzja

Wokół ciebie nie ma nikogo. Jesteś sam. Żyjesz w tłumie, ale nikt cię nie rozumie. To tak jakbyś krzyczał, ale twój krzyk jest tylko milczeniem. Budzisz się rano, twoje spojrzenie skierowane jest daleko w dal. Puste, zimne oczy zdradzają ogromne cierpienie. Nie potrafisz się wyrwać z tego stanu, bo wiesz, że twoja sytuacja nigdy nie ulegnie zmianie. Jesteś, a jakby cię nie było. Żyjesz, ale powoli umierasz. Bo nie pasujesz do otoczenia. Sam pośród wszystkich.

Długo zabierałam się do przeczytania 27 śmierci Toby’ego Obeda. Cały czas odkładałam lekturę na później z obawy, co zastane. Z jednej strony słyszałam o ogromnym bagażu emocjonalnym. Zewsząd czytałam o ogromnej tragedii małych bezbronnych dzieci, a z drugiej zostałam zasypana gradem informacji, że lektura otrzymała wiele nagród. A jak dobrze wiemy, za laurami nie zawsze idzie dobra lektura. Czy moje obawy były słuszne?

27 śmierci Toby’ego Obeda to gorzki obraz Kanady. Kraju, który jawi się nam jako państwo bogate, wysoko rozwinięte i przyjazne do życia. I taki obraz również miałam w głowie, sięgając po tę pozycję. Jednak po przeczytaniu kilku stron spostrzegłam, jak pozory mogą mylić. Zakłamanie, agresja i przemoc, to najłagodniejsze określenia, jakie cisną się na usta. Prowadzone ośrodki dla dzieci w brutalny sposób miały "naprawić" rdzennych mieszkańców Kanady. Wyrwanie ze środowiska, bicie czy molestowanie to tylko niektóre ze stosowanych praktyk.

I choć każda historia, to opowieść przepełniona ogromnym bólem, to większą ranę w sercu rzeźbi fakt, że sprawcy nie zostali pociągnięci do odpowiedzialności. Duchowni, którzy co niedziele pouczali, jak powinniśmy żyć, tak naprawdę sami stawiali się najgorszymi. Do dziś ofiary nie usłyszały słowa, przepraszam.

Autorka sporo miejsca poświęciła na ukazanie czytelnikowi całego spektrum Kanady. Pokazując nie tylko ośrodki, ale wyraźnie zaznaczając, jak bardzo niszczy się inną kulturę i obyczaje. Nie patrząc, na drugiego człowieka stara się narzucić normy i obowiązujące prawo. Książka, tak naprawdę zrywa z ciepłym wizerunkiem państwa. Pokazując, wszystkie jej odcienie.

Kanada, kraj miodem i mlekiem płynący. Czy aby na pewno?