27 śmierci Toby’ego Obeda recenzja

Kanada - kraj, który kojarzymy przede wszystkim z liściem klonu na fladze, syropem klonowym, pięknymi krajobrazami, a samych jego mieszkańców często określa się jako uprzejmych, spokojnych i dobrze wychowanych. Czego to jest zasługa? Może faktycznie jest to stuprocentowa prawda i obraz jaki kreujemy w naszych głowach jest rzeczywistością tego państwa w Ameryce Północnej? A może Kanada skrywa w sobie mroczą stronę, której tak chętnie nie pokazuje?
"27 śmierci Toby'ego Obeda" to debiut Joanny Gierak-Onoszko. Kobieta spędziła w Kanadzie dwa lata, zbierając informacje na temat tego, co ukrywa się pod tymi wszystkimi pięknymi obrazami. Reportaż opowiada o szkołach z internatem dla rdzennych mieszkanców, które na terytorium państwa klonowego liścia prowadzono w latach 1831-1998 przez Kościół chrześcijański oraz rząd. Zbierając w książce opowieści różnych ludzi, dostajemy przerażającą historię o dzieciach, które przymusowo były odbierane rodzicom, a następnie umieszczane w placówkach edukacyjnych, gdzie były krzywdzone psychicznie i fizycznie, za to, że nie są "biali".
Obraz Kanady, jaki jest już zakorzeniony w naszych wyobrażeniach, nie pozwalał mi na początku uwierzyć, że to wszystko faktycznie miało miejsce. Historia przedstawiona w książce jest po prostu straszna. Niejednokrotnie uroniłam łzę, kiedy czytałam o tym, że kolejna osoba została w dzieciństwie wykorzystywana seksualnie, bita i poniżana przy reszcie rówieśników. Mój mózg zwyczajnie nie dopuszczał do siebie tych wszystkich informacji. Nie mieści się w głowie, jak wyznawcy Kościoła - księża i siostry zakonne - mogły dopuścić się takich rzeczy. Większość dręczonych dzieci była praktycznie w wieku przedszkolnym. Ledwie co rozstali się z rodzicami i rodzeństwem, które mimo, że również trafiło do szkół z internatem, było rozdzielane. Serce się kraje, jak wielką batalię z samym rządem Kanady, musieli stoczyć ci ludzie, aby otrzymać chociaż przeprosiny. W głowie się nie mieści.
Książka jest cholernie poruszająca i bardzo mocna. Zasłużyła zdecydowanie na nagrodę "Nike czytelników" i należy jej się jeszcze większy rozgłos, aby pamięć i świadomość o tych wydarzeniach była szerzona dalej.