Schiza. Życie ze schizofrenią recenzja

Książka, którą naprawdę jest mi ciężko ocenić, bo nie uważam, że jestem osobą, która jest kompetentna, by oceniać czyjeś życie. Jako że nie jest to powieść fikcyjna, a zapiski z życia osoby zmagającej się ze schizofrenia i osobowością borderline nie wiem, jak daleko mogę się w swojej recenzji posunąć.

Sama książka jest krótka, a zawarte w niej jest ponad 17 lat z życia głównego bohatera, tak więc, jak możecie się domyślić wszystko dzieje się naprawdę szybko. Opowieść zaczyna się iście bajkową miłością, która z czasem zaczyna się zmagać z problemami, a te natomiast doprowadzają naszego bohatera na skraj szaleństwa. I tu bym chciała się na moment zatrzymać, ponieważ to nie problemy doprowadzają do jego frustracji, a raczej lekarz, który miał mu pomoc owe problemy rozwiązać. Absolutnie nie mam żadnych podstaw jako psycholog, dlatego też ciężko mi tutaj cokolwiek ocenić. Niemniej mam sumienie i nie wyobrażam sobie, by ktokolwiek mógł celowo zniszczyć czyjąś psychikę, a tym bardziej psycholog. A w tej książce ja to tak odebrałam. Zostało to przedstawione w taki sposób, że to psycholog zawinił i wpędził głównego bohatera w te wszystkie stany. I tu pojawia się pytanie; czy możemy liczyć na pomoc od osób, których zadaniem jest nam ją zapewnić?

Dużą część tej książki, gdybym nie wiedziała, że to zwierzenia osoby zmagająca się z demonami swojej psychiki, powiedziałabym, że to książka opowiadająca o życiu mężczyzny z patologicznego środowiska. Hektolitry alkoholu, przedmiotowe podejście do kobiet, rozróby, melanże i bardzo nieodpowiedzialne podejście do życia. O tym właśnie jest połowa książki. Tak naprawdę im bliżej końca, tym bardziej wgłębiamy się w psychikę bohatera. W ostatniej części książki dopiero widzimy jego walkę ze stanami lekowymi, byciem porywczym, na co tak naprawdę nie ma wpływu oraz bezradnością i beznadzieją całej sytuacji.

Jest tu jeszcze jedna rzecz, która została przedstawiona w taki sposób, że pękało mi serce. Mianowicie są to relacje rodzinne. Tam absolutnie nic nie działa. Relacja rodzic-dziecko, dziecko-rodzic. Relacje małżonków również postawiają wiele do życzenia. Matka to kobieta zupełnie nieodpowiedzialna i niedojrzała, która jedyne co wie, jak w życiu zrobić to wydawać pieniądze. Ojciec jest zgorzkniały i wini syna za każde zło, które go w życiu spotkało, a sam syn? Cóż, wybiera tego rodzica, z którym jest mu w danym momencie wygodniej żyć. Tam nie ma uczuć, tam są jedynie własne potrzeby. Psycholog by powiedział, że taka relacja rodzinna na pewno bardzo wpłynęła na psychikę głównego bohatera i nie można się z tym nie zgodzić, bo jak walczyć ze wzorcami wpajanymi nam od dziecka.

Książka jest krotka, lecz pełna goryczy, smutku, żalu i beznadziei. Żadne z nas nie chciałoby walczyć z demonami naszej psychiki, bo tak naprawdę to znaczy walczyć ze samym sobą. Mimo że nie należała ona do najprzyjemniejszych rzeczy, jakie w życiu czytałam, to na pewno była tego warta choćby po to zatrzymać się na moment i zastanowić. Czy jest cos, co we własnym życiu chciałabym zmienić, czy być może jest cos, czego ja sama potrzebuje, by nie doprowadzić się na skraj szaleństwa?

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl