Wcale nie jestem taka recenzja

O rodzicach, którzy nieumyślnie wprowadzają między dzieci rywalizację, co daje życie niechęci lub niezdrowemu przywiązaniu. Otwartym faworyzowaniu wybranego potomka i kładzeniu większej presji na drugiego. Wypalonych małżeństwach, które trwają jakby jedynie z przyzwyczajenia. Zdradzających mężach, którzy żony kochają i nienawidzą jednocześnie. Przemocy ze strony rówieśników, od której ludzie odwracają oczy. Kompleksach i lękach, jakie wchodzą pod skórę i nigdy już nie opuszczają bezpiecznego schronienia. Nierealnych wymaganiach wobec siebie i zniekształconym postrzeganiu swojej osoby. Lęku przed samotnością i porzuceniem ze strony ukochanej. Ogromnych pokładach stresu, w jaki obfitują relacje wszelkiej maści.

„Wcale nie jestem taka“ to jedynie kilka dni z życia wielopokoleniowej rodziny. Wypełniony stresem czas, który na jaw wyciąga spychane w cień podświadomości wspomnienia. Ale nie tylko przeszłość daje o sobie znać — aktualne sytuacje również się płatają. Jeden człowiek wpływa na drugiego, a przeszłość na teraźniejszość i tak powstaje emocjonalny bałagan, w którym Marie Aubert porusza się z wdziękiem. Dzięki zabawie perspektywami, możemy zobaczyć zachowania bohaterów w znacznie szerszej palecie kolorów, co udowadnia, że punkt siedzenia potrafi wiele zmienić. A choć czytelnik dzięki autorce widzi więcej i ma szansę sprawnie poruszać się w splotach wydarzeń — nie gwarantuje to jasnych odpowiedzi. Tak jak bywa to w życiu.

Przebywanie sam na sam z prozą Aubert boli i wprowadza w dyskomfort, ale są to wrażenia z rodzaju tych, jakich w literaturze zwykle się szuka. Bo może nie tworzą łatwej lektury, ale satysfakcjonującą, a to znacznie ważniejsze. U Aubert wszystko jest na swoim miejscu, każdy element zdaje się starannie przemyślany, a odbicia uczuć bohaterów oraz relacji między nimi niezmiennie budzą mój zachwyt. Po skończonej lekturze oczy lśnią z zadowolenia, bo to proza bardzo treściwa, a serce bije nieco szybciej, bo ze zdań wybrzmiewa szczerość. To razem natomiast jest już gwarantem dobrej powieści, a jeśli dodamy do tego typowy czar Aubert... Wtedy już jasne powinno dla każdego być, że to tytuł, z którym warto się zmierzyć.

przekł. Karolina Drozdowska