Pozdrawiam i przepraszam recenzja

Przenieśmy się do Kraju-Między-Snem-A-Jawą, krainy baśni, odrealnionej rzeczywistości, świata prawie ośmioletniej Elsy. To świat, w którym każdy może mieć supermoce. Babcia Elsy też je posiadała. Ratowanie życia oraz doprowadzanie ludzi do szaleństwa to nie byle jakie moce!

Wzruszające jak dziecko może oswajać temat śmierci. Świat, który zbudowała dla niej babcia zacznie ewoluować po jej odejściu. Dzięki pozostawionym listom, które przyjdzie dostarczyć wnuczce do różnych ludzi, dalej roztacza swą opiekuńczą moc. W listach przeprasza i prosi o zaopiekowanie się małą osamotnioną dziewczynką, która w szkole jest traktowana jako odmieniec, zarówno przez dzieci jak dorosłych. Dzięki temu introwertyczna Elsa zaczyna się zmieniać, buduje swój świat dostosowany do nowych okoliczności.

Przed Elsą odpowiedzialna misja. Ma wyruszyć na poszukiwanie skarbów (listów, wskazówek,ludzi). Staje się rycerzem, a przez spoczywającą na jej barkach odpowiedzialność, z czasem pokonuje lęki, otwiera się na ludzi i zyskuje przyjaciół. Przewidywania babci krystalizują się. I choć jej już nie ma fizycznie, to wszystkie przeżycia i emocje z nią związane pozostają z Elsą, jej matką i każdym, kto ją kiedykolwiek spotkał na swej drodze.

Babcia nie lubiła reguł i śmiało się im sprzeciwia, nawet poprzez wybranie zawodu lekarza w czasie, gdy świat nie był jeszcze gotowy akceptować kobiet na tym czy innym odpowiedzialnym stanowisku. Wyruszała na prawdziwe misje i ratowała ludzkie zdrowie oraz życie w zagrożonych miejscach przez wojny i naturalne kataklizmy. Zawsze była odmiennego zdania i nie zamierzała tego kryć na starość. Próbowała nauczyć wnuczkę odwagi budując dla niej bezpieczny świat, bez potrzeby dopasowywania się do wytyczonych przez większość, ram.

Mieszkańców kamienicy poznajemy przez pryzmat ośmiolatki, która poddając się wskazówkom babci wędruje i dostarcza im listy. Przy okazji poznaje ciekawe historie, które łączy postać babuni. Zna coraz lepiej sąsiadów, zyskuje pojęcie kim są ludzie z najbliższego otoczenia, wie więcej o relacjach w swojej rodzinie i zaczyna inaczej patrzeć na rodzicielkę.

Myślę, że by w pełni zrozumieć istotę przekazu Backmana trzeba tym razem poczuć się jak dziecko. Sięgnąć do własnych zasobów, przywołać wspomnienia z dzieciństwa, gdzie przypadkiem działało się w teamie dziadków, którzy objaśniali świat, mówili nie co innym językiem - takim pomiędzy dziecięcym, a dorosłym - tworząc matrycę do wyobrażeń jakim potrafi sprostać dziecko. Mam więcej wspólnego z Elsą niż chciałabym przyznać. Taaak, moja matka nie miała z nami lekko!


*Wyzwanie naKanapie'2024 - 7. Książka z oceną 10/10 z półki 'Przeczytane' wybranego Kanapowicza [BagatElka]