Rzeka zimna recenzja

Chłód, zimno prze­ni­ka­jące ciało i umysł, biały puch i mróz… Brzmi to pra­wie jak wstęp do wykładu o odmro­że­niach czy gry­pie, jed­nak nie o tym opo­wiada temat dzi­siej­szej recen­zji, czyli nowa książka Mag­da­leny Kawki.

Tamara wie­dzie pozor­nie ide­alne życie — mając u boku kocha­ją­cego męża mieszka w Paryżu i pro­wa­dzi dobrze pro­spe­ru­jącą sieć kwia­ciarni, jed­nak jak zwy­kle, zgod­nie z „ideą” życio­wej sinu­so­idy poja­wia się małe „ale”- w cał­ko­wi­cie tajem­ni­czych oko­licz­no­ściach „gubi” się (żeby nie napi­sać: ginie) jej matka Mał­go­rzata, powszech­nie znana pisarka. W związku z tym główna boha­terka powie­ści nie­jako zostaje zmu­szona do przy­lotu do ostat­niego miej­sca pobytu zagi­nio­nej, maleń­kiego mia­steczka Grzmoty.

Tak naprawdę tutaj roz­po­czyna się wła­ściwa część fabuły książki — zdez­o­rien­to­wana Tamara począt­kowo nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że staje się zna­czą­cym ele­men­tem bar­dzo skom­pli­ko­wa­nej ukła­danki, uzu­peł­nia­nej dodat­kowo poja­wie­niem się duchów przeszłości.

Ku mojemu zado­wo­le­niu, w powie­ści Mag­da­leny Kawki domi­nuje wątek oby­cza­jowy opi­su­jący prze­my­śle­nia, roz­terki i pro­blemy Tamary — jej cichy kon­flikt z teściową oraz mężem naci­ska­ją­cym na kwe­stię posia­da­nia dziecka. Jak się oka­zuje — młoda kobieta ma ze swoją matką wię­cej wspól­nego, niż jej się wydaje…

Dużym plu­sem opi­sy­wa­nej książki jest zacho­wa­nie pew­nego rodzaju har­mo­nii mię­dzy spo­koj­nym roz­wo­jem opo­wie­ści, a roz­wi­ja­jącą się fabułą i raczej coraz bar­dziej skom­pli­ko­wa­nym obsza­rem zwią­za­nym z zagi­nię­ciem Mał­go­rzaty, a więc w zasa­dzie wąt­kiem kry­mi­nal­nym, który (na szczę­ście!) mimo donio­słej roli peł­nio­nej w powie­ści, nie wnika do wszyst­kich jej obsza­rów, czy­niąc z niej przez to twór bar­dzo zróż­ni­co­wany i nie­ty­powy, mogący nie­wąt­pli­wie przy­cią­gać uwagę wielu rów­nie zróż­ni­co­wa­nych grup czytelników.

Jedy­nym, acz­kol­wiek czy­sto tech­nicz­nym minu­sem było wystę­po­wa­nie nieco zbyt małych odstę­pów mię­dzy kolej­nymi wer­sami, co momen­tami powo­do­wało „zle­wa­nie się tek­stu” i zmę­cze­nie moich oczu.

Dopiero po prze­czy­ta­niu owej powie­ści zaczę­łam zasta­na­wiać się nad powią­za­niem jej tytułu z tre­ścią i teraz mogę napi­sać, że nie­wąt­pli­wie nie musi być ono banalne i auto­ma­tycz­nie jasne, co na pewno jest plusem.

Na koniec może nieco „filo­zo­ficz­nie” napi­szę, że Rzeka zimna może być chyba uznana za zbiór i „ency­klo­pe­dię” nurtu losów ludz­kich pły­ną­cych kory­tem życia.. ;)