Stella. Oblicza zemsty recenzja

Zakończenie części pierwszej „Stella. Narodziny psychopatki” raczej nie pozostawiało wątpliwości, że szykuje na się kolejna seria w wykonaniu genialnego Adriana Bednarka.
Zatem z niecierpliwością wyczekiwałam kolejnego tomu. I mamy: „Stella. Oblicza zemsty”.

Nasza piękność wciąż mieszka w Częstochowie. Jest już nieco starsza. W biznesie „siedzi” od dziesięciu lat i tylko jedno nie daje jej spokoju, że Poczwara żyje i ma się dobrze, mimo tego że odsiaduje wyrok w więzieniu. Stella niestety prowadzi mało uporządkowany tryb życia. Zamiast odkładać na spokojne życie to wydaje więcej niż może. Psycholodzy nazwaliby to prawdopodobnie „zagłuszaniem samotności”, bo tak naprawdę od odejścia matki nie ma już żadnej bliskiej osoby, do której mogłaby się zwrócić. Cała reszta to przygodni klienci. I tylko, gdy nachodzi ją chęć „aby pobawić się” brzytwą częściej używa jej na sobie niż przypadkowych osobach.

Niestety, Stella tak czujna i ostrożna wpuściła za swoje drzwi wilka w owczej skórze. Od tego momentu próbuje zorientować się kto i czego tak naprawdę od niej żąda? I jaką jej przyjdzie za to zapłacić cenę?

„Stella. Oblicza zemsty” pokazuje nam w jaki sposób bohaterka się zmieniła. W pierwszym tomie była niczym młody kurczaczek. Ta część przedstawia nam dorosłą i świadomą swego postępowania Stellę. Dorosła i jej podświadomość także dostosowała się do wieku. Nauczyła się wyciągać wnioski ze swoich wcześniejszych czynów co działa na plus i czytelnik to docenia. Stella Skalska w dalszym ciągu ma w sobie mrok, tego autor nie wyeliminował ale pokazuje nam w jaki sposób owy mrok pozwoli Stelli dokonać zemsty. A przecież zemsta ma niejedną twarz.

Książkę, jak wszystkie pozostałe, czytało mi się bardzo dobrze i nader szybko. Nie ma w niej czasu na nudę. Autor w dalszym ciągu potrafi zaskoczyć czytelnika zwrotami akcji. Jest mrocznie, brutalnie, niekiedy sentymentalnie a czasami tajemniczo. Wszystko to ma swoje odzwierciedlenie w ostatecznym rozrachunku autora z czytelnikiem.

W tej części główna bohaterka niezmiernie mnie irytowała swoim zachowaniem. Niemniej jednak nie znaczy to, że przestałam ją lubić.

Autor w dalszym ciągu potrafi mnie zaskoczyć zastosowanymi zwrotami akcji a to zdarza się niewielu już pisarzom. Niemniej jednak tym razem brakło mi pewnej „subtelności porozumienia” czytelnik - autor, którą odczuwałam w innych pozycjach. Nie wiem czy to termin gonił Pana Bednarka? Być może, a szkoda, gdyż przez całe 412 stron nie czułam owego magnetyzmu za co odejmuję gwiazdkę. Pomimo tego drobiazgu na pewno sięgnę po kontynuację jak inne powieści, które wyjdą spod pióra Adriana Bednarka.