Czempion Semaela recenzja

O czym opowiada ta część? Postaram się napisać w taki sposób, aby nie zdradzić fabuły osobom, które nie znają pierwszej części, także od razu przepraszam za tak okrojoną wersję opisu: Winea samotnie podróżując w wyniku splotów zdarzeń dołącza do ruchu oporu. Powoli odkrywa przerażającą historię drugiego kontynentu. Noran wraz z Leśniadem docierają do Kronogrodu, gdzie rozpoczynają przygotowania do zabicia Semaela.

Pan Kopijer pisze łatwym, lekkostrawnym językiem, wplatając w niego co jakiś czas archaizmy. Finalnie wychodzi to całkiem ciekawie, a momentami zabawnie. Na uwagę zasługuje humor, który autor serwuje nam w powieści – jest niewymuszony, idealnie wpleciony w klimat książki, poza tym szczerze pokochałam rozmowy między Leśniadem, a Noranem 😊

Co do samych bohaterów, zarówno Winea jak i Noran przechodzą diametralną przemianę na kartach powieści. Oboje muszą wziąć na swoje barki ciężar trudnych decyzji, ciężar tajemnic, które skrywała przed nimi przeszłość - i tu ukłony w stronę autora, bo te decyzje nie zawsze będą opowiadać się po stronie Światłości! Ale sami zobaczcie i przeczytajcie!

Przychodzi jednak moment, by słodycz pozytywów posypać szczyptą goryczy. A jedyne, czego mogę się doczepić, to tego, że autor zawarł trochę za mało emocji w powieści. Do czego dokładnie zmierzam? Otóż wyobraźcie sobie, że mamy kulminacyjną scenę z udziałem jednej z postaci. Nasz bohater jest manipulowany, przymuszony do podjęcia trudnych, istotnych dla fabuły decyzji, powinniśmy odczuwać to, jak się w nim kotłuje, jakie emocje nim targają, jak bardzo odczuwa sprzeciw wobec zaistniałej sytuacji!! Natomiast finalnie wyszło to nieco bezbarwnie, a szkoda, bo ta scena miała ogromny potencjał. Oczywiście to jest moje prywatne, subiektywne odczucie, ale może warto nad tym popracować…?

Podsumowując jednak, „Czempion Semaela” mimo wszystko mnie nie zawiódł. Jest to dobra powieść z naszego rodzimego podwórka, która udowadnia, że self-publishing to nie są powieści, których nikt nie chce wydawać. Jest to świetna książka, z dobrze skrojoną fabułą, fajnie wykreowanymi postaciami, ciekawą akcją i intrygującym światem. Poza tym moi drodzy, zakończenie takie, że czapki z głów! Szkoda tylko, że powieść jest taka krótka, ale z drugiej strony, dzięki temu, nie czuć przesytu, tylko oczekiwanie na deser w postaci finalnego tomu Trylogii Mitrys. W każdym razie, ja osobiście będę czekać (i znowu niecierpliwie dreptać nogami!). Daję mocne 8/10.


Almaranth: 30.09.2020