Krew, pot i łzy recenzja

 Przede wszystkim żaden horror z treści nie wyziera. Częściej miałam uśmiech na twarzy, szczególnie, gdy do głosu dochodził komisarz Malinowski, niż ciarki na plecach. A właściwie muszę przyznać, że ani razu nie odnotowałam przerażenia czy oddziaływania ciemnych mocy. Język, jakim Carli Mori posługuje się w książce, bliższy jest grotesce niż grozie. Nieszczególnie też wyszła z tego wciągająca sensacja. Można odczuć, że Autorka wzorowała się na Brownie, przywołując pierwiastki katolickiego obrządku również widząc w nich znamiona szatańskie, współdziałanie kleru, nawet jeśli bezwiedne, to na zgubę wyznawców. Cała teoria spiskowa o Kościele i jego dostojnikach, którzy pod przykrywką szerzenia wiary składając ukłon w kierunku Szatana przedstawiona po łebkach. Trudno mówić o rozwikłaniu mrocznej tajemnicy.
 
 Na dobrą sprawę, gdyby wnikliwie prześledzić każdy aspekt treści natrafimy na same niedociągnięcia. Już w samej konstrukcji bohaterów, gdzie pewne niuanse dotyczące ich życia nie zostają rozwinięte i w sumie nie wiadomo co jest grane. Przez to, że nie dostajemy pełnego ich obrazu - Klary, która niby uciekła od rodziny, zaszczepionej w niej wiary, jej przyjaciółki Zuzy, tak jakby alkoholiczki oraz komisarza marzącego o awansie - nie są oni dla czytelnika wiarygodni. Mamy tylko skrawki, z których trudno zbudować rzetelnie sylwetki przedstawionych osób. Do tego dochodzą plączące się wątki kryminalnego dochodzenia w sprawie niby morderstw, niby dziwnych przypadków. I tak tu wszystko jest na niby. Wątek księdza spiskującego z Szatanem i byłych księży, którzy wiedzą więcej, niż nawet najbardziej zaangażowany katolik. Jest biała i czarna magia, w której od wieków uczestniczy duchowieństwo oraz cała tajemnica, jaką strzeże wymiar duchowy, oddzielająca ludzi na co dzień przebywając w sacrum od zwykłego człowieka. Kto czytał choćby "Kod Leonarda da Vinci" wie jak można w tym temacie popłynąć we wszelkie możliwe kierunki, by nadal móc stworzyć coś oryginalnego. A w przypadku "Krew, pot i łzy" wszystko jest potraktowane na niby, podążamy za bohaterami po najmniejszej linii oporu.
 
 Historie spiskowe nie muszą być wiarygodne. Tak mi się wydaje, że nawet o to chodzi, by były tak nieprawdopodobne, iż mało kto w nie uwierzy. Jednak przedstawiając pewne założenia i snując hipotezy, trzeba przynajmniej starać się nadać temu wiarygodności, inaczej nie ma sensu igrać z czytelnikiem.  Poza tym sam koniec nie stanowi zamkniętego zakończenia, więc Mori zostawiła sobie otwartą furtkę, w przypadku gdy książka odbije się większym echem prawdopodobnie pokusi się o kontynuację. Ostatecznie nie wiem co mogłoby zostać do tej historii dopowiedziane, żeby uratować wizję Autorki.