Aszantuiri. Tom 1. Dziecko odrodzenia recenzja



“Aszanturi. Dziecko odrodzenia” to debiutancka powieść R. F. K. Sosińskiego z gatunku fantasy. Muszę przyznać, że czytałam niejedną książę o smokach, demonach i wojnie między dobrem a złem, lecz ta książka mnie lekko wymęczyła. Opisy były strasznie długie, przez ciężko mi było się skupić, ponieważ po prostu nudziłam się. Wielowątkowość również nie spowodowała u mnie zachwytu, imiona mi się mieszały, watki związane z nimi również, na samym początku był spis bohaterów, właśnie dzięki temu spisowi udało mi się kilka razu odnaleźć w historii i dobrnąć do końca. Moja ocena znajduje się dokładnie w połowie, książka była przeciętna a nie zła, dokończyłam ją, nawet jestem ciekawa co będzie dalej, lecz jeśli w kolejnym tomie będzie znów pełno opisów odpuszczę sobie. Wielu fanów mrocznych okładek pewnie będzie zachwycona okładką “Aszanturi”, mnie osobiście zaintrygowała, lecz nie zachwyciła, jest nie tylko mroczna, lecz również lekko nieczytelna, co może przedstawiać tajemniczość.

Opis książki rozpocznę od wyjaśnienia kim są tytułowi Aszanturi, są nimi dzieci Odrodzenia, Salkhada, Klaryk i Loki nie wiedzieli, że są obdarzeni specjalnymi mocami, które mogą zakończyć to co rozpoczęły demony. A to właśnie demony rozdają karty w tym świecie, przebudziły Prasmoka, który potrafi zniszczyć nie tylko ogromne miasta, lecz również jednym machnięciem ogona zmiata ogrom ludzi. Jego przebudzenie rozpoczyna próbę przejęcia świata przez demony. W Znanym Świecie władze chcą przejąć demony a ludzie sami nie wiedzą co ich czeka w związku z wypowiedzianą wojną przez te mroczne istoty, wielu z nich straci życie, inni oddadzą swoje dusze by móc siebie bądź biskie im osoby uratować.

Lubię dawać szansę debiutantom, udało mi się dzięki temu znaleźć kilka ciekawych pozycji przy których bawiłam się wyśmienicie. Oczywiście są takie, które mnie zaintrygowały, lecz nie zachwyciły i przy nich również oczekuje kontynuacji, by dowiedzieć się czy autorowi udało się wyszlifować swoje pióro. Na sam koniec przyznaję, że są książki, których nie potrafiłam dokończyć i nie chciałam im dać kolejnej szansy. “Aszanturi” znajduje się w tej drugiej grupie i liczę, że autor zasugeruje się kilkoma recenzjami i dopracuje kolejny tom na tyle, że z przyjemnością sięgnę po niego.

Znalazłam w tej książce kilku bohaterów, których udało mi się polubić, odczuwałam z nimi więź i kibicowałam im. Pióro autora może nie jest idealne, książka jest pełna wulgaryzmów, co może się nie spodobać wielu osobom, lecz mi nie przeszkadzały one. Lubię również elementy brutalności w książkach, a w tej jest ich dość sporo, dlatego polecam ją dorosłym czytelnikom. Podsumowując ciężko mi ją polecić dalej, mi osobiście się niestety nie spodobała na tyle by się zachwycać nią. Za książkę do recenzji dziękuję bardzo wydawnictwu Novae res.