Niewybaczalne recenzja

Mogłoby się wydawać, że po fenomenalnej trylogii z Brunonem Wilczyńskim już nic w wydaniu autorki nas nie zaskoczy. A jednak nowa powieść Janiszewskiej to powiew świeżości, wyswobodzenie się z ram kryminału na poczet tajemnicy sprzed lat, śmierci, jaka wstrząsnęła małomiasteczkową społecznością, a która tkwiła niczym drzazga za skórą jątrząc się nieustannie mimo upływu czasu.

Dwadzieścia pięć lat po tragicznej i dotychczas niewyjaśnionej zbrodni, której ofiarą padli najmłodsi, Zuzanna po śmierci bliskiej osoby odkrywa kawałki układanki, za którą biegnie wiedziona dziennikarskim instynktem. Doświadczenie zawodowe (które doskonale wykorzystała autorka bazując na własnych doświadczeniach) doprowadza bohaterkę na skraj wydarzeń. Kobieta wnika w przeszłość, a ta wydaje się zaciskać wokół niej niebezpieczną pętlę. Kim były ofiary i co wydarzyło się przed dwudziestu pięciu laty? Komu zależało i zależy po dziś dzień na kryciu okoliczności zbrodni? A przede wszystkim jakie motywy kierowały sprawcą, który wybrał na ofiary najbardziej niewinnych, czystych członków własnej społeczności?

Izabela Janiszewska odchodzi od typowej zagadki kryminalnej na korzyść wielowątkowej tajemnicy, która w miarę odkrywania jej elementów odkrywa swój wspólny mianownik. Sprawa wydaje się być niejasna, trudna do rozwikłania, a samo rozwiązanie okazuje się niebanalne, choć uczciwie należy przyznać, że co skrupulatniejszy i uważniejszy czytelnik może stawiać skuteczne tezy między wierszami na długo przed finałem. Postaci zastosowane przez autorkę nie są zero-jedynkowe i trudno jednoznacznie nawiązać nić sympatii z którymkolwiek z nich. Całej powieści towarzyszy nieustanna aura tajemnicy i niepewności oraz poczucie czającego się za rogiem niebezpieczeństwa i poczucia niepokoju; zdrugiej strony odpowiednio dawkowane emocje, stabilna fabuła pomagają wciągnąć się w wir wydarzeń i nie odpuścić do końca. Autorka bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie tą książką, zatem zastanawiam się, co jeszcze w zanadrzu ma do przedstawienia czytelniczemu światu pani Janiszewska, bo poprzeczkę podnosi naprawdę wysoko.