Tam gdzie pada cień recenzja

Pierwsze zdanie, jakie przychodzi mi na myśl po lekturze? Jaka to była dziwna książka!

Zatapiając się w lekturze, przekraczamy próg domu, miejsca zamieszkania wielopokoleniowej rodziny, spełnienia marzeń małej, nieszczęśliwej, przez nikogo niechcianej dziewczynki. Główna bohaterka opowiada nam o swojej rodzinie: mężu, dwójce dzieci, teściu i... no właśnie, o mamie, która przecież tak naprawdę jej matką nigdy nie była. Była uosobieniem jej pragnień o kochającej matce. Kroczek po kroczku, centymetr po centymetrze, uchyla dla nas także drzwi do swojej przeszłości, do trudnego dzieciństwa, pełnego poczucia samotności, wiążącego się z walką o uwagę i miłość, wreszcie zakończonego gwałtownie i przedwcześnie tragicznymi wydarzeniami.

W życiu rodziny dokonują się kolejne starty. Śmierć matki, zaginięcie córki, która już wcześniej pomału znikała z życia rodziny, powolna agonia małżeństwa i ucieczka drugiego dziecka w wirtualny świat. Wszystko to zatopione w otoczce niepokoju i niedopowiedzeń. Jak bardzo stresowało mnie towarzystwo głównej bohaterki! Tak, od samego początku bije od niej coś groźnego, coś, co nie pozwala jej do końca zaufać, budząc dla niej jednocześnie ogromną litość.

Prawdziwy thriller w klimacie domestic noir, podczas czytania którego momentami brakuje powietrza. Poruszający dramat, opisujący losy ludzi doświadczonych przez los, cierpiących pod ciężarem wielu nawarstwionych na ich barkach traum. Każdy może być winny. Nie ma tu bohatera, który wydawałby się nieskazitelnie czysty. Od najmłodszych dzieci, przez seniorów rodu, aż po przedstawicieli policji, absolutnie wszyscy są tu dziwni i swoim pojawieniem się w tej historii wprawiają w ruch struny ogromnego niepokoju.

Obawa o życie bohaterów, współczucie, niedowierzanie, bezbrzeżny smutek i przerażenie na myśl o tym , jak bardzo nie możemy być pewni tego, jak się zachowamy, gdy życie postawi nas pod ścianą i będziemy zmuszeni wybierać pomiędzy różnymi rodzajami zła. To wszystko znajdziecie w tej niesamowitej książce.