Żmijowisko recenzja

Na wstępie muszę przyznać, że bardzo cenię tego Autora. Dla mnie mistrzostwem świata jest powołany do życia komisarz Jakub Mortka, którego darzę wielką sympatią. A jak wiadomo apetyt rośnie w miarę jedzenia. No i cóż, wiele się spodziewałam po przeczytaniu licznych peanów ku czci tej powieści. Niestety, tym razem musiałam obejść się smakiem.

W mojej ocenie, aż tak wybitna nie jest. Po pierwsze, sam wątek osoby odpowiedzialnej za zaginięcie Ady przewidywalny, bardzo szybko nabrałam podejrzeń, a kolejne strony utwierdzały mnie w przekonaniu, że dobrze myślę. Po drugie, duże nagromadzenie wulgaryzmów razi. Nie mam nic przeciwko „grubym” słowom, jednak ich nieuzasadniony nadmiar mi nie pasuje. Prostackie były także dialogi erotyczne, co psuło klimat.

Teraz pozytywy. Najmocniejszą stroną książki są wyraziste postaci. Bohaterowie z krwi i kości o skomplikowanych relacjach. W gospodarstwie agroturystycznym podczas jednej z imprez ktoś kogoś prawie topi. Wywiązuje się kłótnia, odżywają animozje i rozdrapują dawne rany. Wychodzą na jaw dawno skrywane pretensje i sekrety sprzed lat. Opis grupy trzydziestolatków, przyjaciół ze studiów, którzy wspólnie ze swoimi rodzinami rokrocznie spotykają się na wakacjach, jest najmocniejszą stroną książki. Ciekawa jest także kompozycja powieści, zwłaszcza koncept podziału rozdziałów.

Fabuły zdradzać nie będę. Nadmienię tylko, że po feralnej nocy znika córka jednej z par, piętnastoletnia Ada. Rok po tym wydarzeniu, jej ojciec powraca do Żmijowiska…

„Żmijowisko” to opowieść o strachu, zbrodni i karze. O tragedii, której niszczycielska siła dotyka wszystkich dookoła. O zdradzie, bólu i różnych odcieniach miłości. Wreszcie o rodzinie, która musi zmierzyć się z tragedią i żyć w jej cieniu.

Wojciech Chmielarz napisał kawał solidnej prozy. Trudno oderwać się od lektury, bo wciąga. Nie jest to jego najlepsza książka, ale to tylko moja subiektywna opinia. Historia może się podobać. Temat jest chwytliwy, nic więc dziwnego, że na jej podstawie powstał serial.