Upierz recenzja

Do napisania tej recenzji siadam dosłownie pięć minut po przeczytaniu książki, bo aż przebieram nogami, aby podzielić się moimi przemyśleniami po lekturze. Ale od początku! "Upierz" autorstwa Adama Węgłowskiego swoją premiera miała dokładnie dwa dni temu. Nie jest to pierwsza książka autora, natomiast jest pierwszą, z którą mam styczność. Po zapoznaniu się z opisem wiedziałam, że muszę ją przeczytać: domek na odludziu, mroczna okolica i nieproszony gość - wszystko co uwielbiam w książkach z dreszczykiem.

Julia i Roman na co dzień zajmują siętworzeniem gier planszowych. Po sukcesie pierwszej z ich gier - "Wilki i czaszki", postanowili wyjechać do domku położonego na mazurach, aby kontynuować pracęnad kolejną grą. Managerka wybrała im miejsce bez hałasu, bez ludzi, bez zasięgu, a wszystko po to, aby nikt nie przeszkadzał im w pracy nad nową grą. Tylko co będzie, gdy nagle pojawi się nieproszony gość? I właśnie na to pytanie musiałam poznać odpowiedź! A działo się, oj działo.

Dynamika fabuły jest stopniowa, napięcie wraz z kolejnymi stronami rośnie, tak że na końcu nie można się oderwać od lektury. Natomiast nie będę kłamać - początek jest raczej spokojny. Prolog daje nam małą namiastkę tego, czego możemy się spodziewać, jednak później powoli poznajemy bohaterów, a kolejne karty fabuły są odkrywane. Co do bohaterów, uważam, że jak tak niewielką objętościowo książkę, są one bardzo dobrze zarysowane; charakterystyczne, interesujące i przede wszystkim jakieś. Każdy z nich ma jakąś przeszłość, którą poznajemy, co z kolei pozwala nam zrozumieć ich postępowanie i to co nimi kieruje.

Początkowo można odnieść wrażenie, że wątków jest za dużo i nie mają one ze sobą zbyt wiele wspólnego. nic bardziej mylnego! Z każdą stroną wątki powoli zaczynają zmierzać w jedną stronę, aż w końcu łączą się w jedną całość. Ale, żeby nie było zbyt kolorowo, uważam, że w książce pojawiło się kilka wątków, które można byłoby pominąć, ponieważ nie wniosły one nic do fabuły, a były jedynie zapychaczem stron. A być może autor planuje drugą część, w której rozwinie owe wątki?

Końcówka - dla mnie zdecydowanie nie do przewidzenia. Byłam zaskoczona, a co za tym idzie - zadowolona! Ale mam takie poczucie, że można byłoby tą historię pociągnąć dalej, jest jeszcze dużo rzeczy, których nie wiemy i muszę przyznać, że po chichu liczę na kontynuację.

Nie mogę jednak nie wspomnieć o kwestii, która urzekła mnie w tej pozycji najbardziej, a mianowicie: klimat! Odludnione miejsce, bez zasięgu, a do tego z mroczną historią. Pozwolę posłużyć się zwrotem samego autora: "miejsce, w którym diabeł mówi dobranoc". Księgi sprzed lat, kryjące tajemnice dziwne przedmioty w domu, zdjęcia z zamazanymi twarzami - to jest dokładnie to co uwielbiam najbardziej w tego typu książkach.
Ten klimat odrobinkę przypomina mi trylogię z Kotliny Kłodzkiej, Iny Nacht, którą uwielbiam.

Książkę z czystym sumieniem polecam każdemu fanowi mrocznych historii!