Recenzja książki Upiorne święta

„Upiorne święta” to antologia gromadząca zbiór opowiadań grozy. W formacie, gdzie autor ma zaledwie kilkanaście stron na zawarcie całej fabuły niezwykle trudno jest stworzyć historię, która ma ręce i nogi. Idąc tym tokiem myślenia, muszę przyznać, że większość opowieści tutaj zawartych jest kalekich. Niektórym brakuje kilku elementów, a jeszcze inne mogłyby się w ogóle nie pojawić i to bez jakiejkolwiek straty dla czytelnika.

Skonstruowanie solidnej fabuły wymaga więcej niż zaledwie 30 stron. Nie można wymagać, by na tak skromnej liczbie kartek, autor mógł rozwinąć skrzydła i w pełni usatysfakcjonować czytelnika. Twórców czekało trudne zadanie i niestety, ale żaden z nich nie podołał mu w 100%. Pojawiły się jednak historie, które wyróżniały się na tle pozostałych, choć wciąż nie były pozbawione wad. Były jedynie najlepszymi z najgorszych.

Opowiadaniem, które najbardziej wpisało się w konwencję książki i faktycznie wywołało skąpy niepokój to „Czerwony rzeźnik z Wrocławia” od Grahama Mastertona. Podczas lektury można było odczuć, że ta historia ma potencjał (chyba największy ze wszystkich tutaj zgromadzonych), ale pośpiech bezustannie dawał o sobie znać, a od tak poczytnego autora horrorów oczekiwałam zdecydowanie więcej.

Bardzo ciekawym i wyróżniającym się opowiadaniem był także „Rezerwat” Marka Zychli. Czyta się je jak zwykły obyczaj, ale do czasu. Jest to jedyna historia, której fabuła mogłaby stanowić podwaliny pod osobną książkę z postapokaliptycznym motywem.

„87 centrymentów” od Artura Urbanowicza była jedną z lepszych owianych grozą opowiastek. Całość układała się w logiczną całość, która przy finale została zburzona nadnaturalnymi elementami.

Opowiadaniem, które również odznaczało się na tle innych było te spod pióra Jakuba Bielawskiego. Specyficzny styl, jakim autor się posługuje wywołał u mnie zmieszanie i wątpliwości, nie przywykłam do tego rodzaju narracji, a jednocześnie było to miłą odmianą spośród wszystkich opowiadań zamieszczonych w książce.

„Upiorne święta” to owszem, upiorna książka, ale nie w pożądanym tego słowa znaczeniu. Miał to być zbiór upiornych opowiadań, a w efekcie końcowym były co najwyżej upiornie złe. Miałkie, niedopracowane historie, wśród których dominuje bylejakość, prowizoryczność i brak pomysłu na fabułę. Udało mi się przez nią przebrnąć, ale jak do tego doszło – nie wiem. Była to ciężka walka, w której większość historii wywoływała nie strach, a niedowierzanie w to, co właściwie pochłania się wzrokiem.