Recenzja książki Dom głosów

Zachwycona trylogią z Milą Vasquez, a zwłaszcza tak oszałamiającym debiutem, jakim był "Zaklinacz", bez chwili zwłoki postanowiłam wyposażyć moją biblioteczkę w pozostałe powieści Carrisiego.
"Dom Głosów" należy do najnowszych, a jego premiera miała miejsce 16 czerwca tego roku.

Pietro Gerber jest psychologiem dziecięcym, specjalizującym się w hipnozie. Usypiaczem dzieci. Pewnego dnia trafia do niego niezwykła kobieta, Hanna Hall. Podczas sesji hipnozy wspomina o morderstwie, którego ofiarą padł chłopiec o imieniu Ado. Do morderstwa doszło w nieznanym miejscu gdzieś na toskańskiej prowincji, kiedy Hanna była dzieckiem. Co wy­da­rzy­ło się przed laty wDomu Gło­sów?

W dzieciństwie Hanna funkcjonowała według określonych zasad: poza rodzicami nikt nie zna jej imienia. Ufa tylko im, ponieważ obcy są zagrożeniem, którego za wszelką cenę należy unikać, a jeśli któryś z nich woła Cię po imieniu - należy uciekać.

"Dla dziecka rodzina jest najbezpieczniejszym miejscem na ziemi. Albo najgroźniejszym".

Autor porusza trudny temat przemocy wobec dzieci, przemocy, której dopuszczają się osoby im najbliższe - rodzice oraz wprowadza wiele interesujących zagadnień z dziedziny psychologii.

"Tak naprawdę nikt nie chce słuchać tego, co mają do powiedzenia dzieci".

Świat widziany oczami dziecka nabiera niezwykłości, niczym z baśni.
Gdy dochodzi do trudnych do nazwania i zaszufladkowania sytuacji, sytuacji niemożliwych do przyswojenia przez racjonalny umysł, przecieram oczy ze zdumienia i boję się czytać nocną porą. Klimat grozy, który udało się stworzyć autorowi, zasługuje na wyrazy najwyższego uznania.

Świetna fabuła, styl i język, mnóstwo ciekawych spostrzeżeń i informacji, plot twisty, napięcie i uczucie nadciągającego zagrożenia, to wszystko znajdziecie w tej historii.

Rzadko z tak dużą uwagę pochłaniam zdanie po zdaniu, rozkoszuję się każdą stroną i pragnę, by ta przyjemność nie miała końca. Niestety jak wszystko i ona się kończy, a jest to zakończenie bardzo spektakularne i zaskakujące.