Barwy Mazur recenzja

Zawsze kiedy sięgamy po kolejne części jakiejś serii, która wbiła nas w fotel, pojawia się obawa, czy tym razem oby się nie zawiedziemy. Sięgnęłam po ,,Barwy Mazur", ponieważ pierwszy tom tej trylogii sprawił, że chciałam więcej i to o wiele!! Czy i tym razem historia Trudy i Julki oczarowała mnie do tego stopnia, żeby zasłużyć na zachwyty?

Opis od wydawcy:
Kontynuacja losów bohaterów „Zapachu Mazur”- Julianny, Krzysztofa, Trudy… Obraz współczesnych Mazur przeplata się tu z dramatycznymi wydarzeniami schyłku Prus Wschodnich. Rok 1945 dla mieszkańców Prus Wschodnich wcale nie oznacza końca wojny. Wkroczenie Armii Czerwonej przewartościowuje cały dotychczasowy świat. Zaczyna się rozpaczliwa ucieczka ludności cywilnej w stronę Zalewu Wiślanego. Siostry, Anna i Truda, za wszelką cenę pragną przeżyć wojenną zawieruchę. W ich codzienną rzeczywistość wpisany jest strach, upokorzenie i krzywda. Aby przetrwać, muszą nauczyć się życia na nowo. Otoczone systemem okołowojennych pułapek, wyznaczają sobie nowe priorytety, uczą się różnych oblicz ludzkich, podejmują trudne decyzje. Robią to, aby żyć, tak zwyczajnie, jak młode kobiety, aby kochać i być kochanymi. Dokąd zaprowadzą Annę podziemne korytarze? Kim będzie dla niej jasnowłosy mężczyzna? Czy połączy ich uczucie? Czy Truda odnajdzie swoje szczęście w Barwinach?

Opis brzmiał jeszcze ciekawiej niż przy pierwszej części. Wszystko mówiło mi, żeby brać się za tę powieść. Nic tylko czytać i rozpływać się jak nad tą pierwszą. Ale w tym wypadku niestety zderzyłam się z rzeczywistością i rozczarowaniem. Nie mogę powiedzieć, że książka jest zła. Jest naprawdę dobra, ale zabrakło mi jakichś fajerwerków, których można było oczekiwać, bo wspaniałej pierwszej części z sagi o Mazurach. Może to zależy od oczekiwania, a moje po skończeniu ,,Zapachu" były dość wysokie. Nie wiem, czy to z racji braku czasu w ostatnich dniach, czy też po prostu samej lektury, ale męczyłam ją kilka ładnych dni, gdzie pierwszą część skończyłam w ciągi kilku godzin.
Tym razem dużo dowiedzieliśmy się o losach Anny. Zakończenie książki było mimo wszystko troszkę dołujące, ale myślę, że każdy w trakcie czytania liczył się z tym, że coś takiego może się stać. Pani Małgorzata z pewnością ma talent, jednak w tej powieści czegoś zabrakło. Mam wrażenie, że była tym razem troszkę zbyt chaotyczna i jednak w pierwszej części dużo wprowadzał wątek Julki i zmian w jej życiu- chyba po prostu stereotypowo ludzie wolą czytać o zawirowaniach i nieszczęściu niż sielance i harmonii, mimo że każdy właśnie to próbuje osiągnąć. Czułam lekki niedosyt kiedy odkładałam książkę.