Recenzja książki W naszym domu

"W naszym domu" to książka Jodi Picoult, która opowiada o chłopcu chorym na zespół Aspergera. Jacob Hunt jest pozbawiony wrażliwości i empatii. Nie potrafi czytać mowy ciała, nie wie jak zachować się w społeczeństwie. Potrafi za to wpaść w furię z błahego powodu. Wścieka się na widok koloru pomarańczowego lub kiedy słyszy dźwięk zgniatanego papieru. Jest świetnie zorganizowany i dla jego dobra psychicznego wszystkie, nawet niewielkie zmiany planów, muszą zostać przez niego zaakceptowane z dużym wyprzedzeniem. Z zaangażowaniem podchodzi do swojej pasji. Uwielbia analizę kryminalistyczną. Potrafi pojawić się na miejscu zbrodni i dawać wskazówki policjantom, a co więcej - zazwyczaj ma rację. Kiedy jego nauczycielka zostaje zamordowana, podejrzanym staje się Jacob. W trakcie procesu sądowego nie pomaga jego brak empatii. Wszystkie dowody świadczą przeciwko niemu, a on sam nie pokazuje uczuć.

Mam do powiedzenia tak wiele o tej książce... Czy chciałabym się na nią poskarżyć? Absolutnie nie. Już dawno nie czytałam tak dobrej i mądrej książki. "W naszym domu" według mnie świetnie opisuje drogę rodzin z dzieckiem chorym na autyzm, pełną zakrętów i trudności. Zwraca uwagę, że mimo iż chora jest jedna osoba, dotyczy to całej reszty. Wszyscy są zmuszeni do poświęceń i uzależnienia swojego życia. Czytając ją, wielokrotnie miałam poczucie niesprawiedliwości. Wyprała mnie z uczuć. Dotąd nie miałam pojęcia jak wygląda ta choroba. Ta powieść pokazuje jak trudne jest życie z osobą chorą na autyzm, która mimo że jest wyjątkowo inteligentna, ma trudności z podstawowymi czynnościami. Moim zdaniem, choć rozwiązania zagadki można się było domyślić, z tej historii można wynieść wiele więcej. Ta książka to niezła cegiełka, ale czyta się ją bardzo szybko. Historia wciąga i porywa czytelnika do innego świata. Jest niesamowicie wartościowa. Obudziła we mnie wewnętrzny szacunek dla osób, które wychowują chore dzieci. Teraz wiem, że wymaga to wiele poświęceń i siły. Więcej, niż mogłam się wcześniej spodziewać. Mam po niej książkowego kaca. To ten typ literatury, który zapada w pamięci na długi czas. Nie zanudza, a przy okazji daje życiową lekcje.