Almond recenzja

„Almond” to powieść napisana przez południowokoreańską pisarkę w języku koreańskim, na język polski została przetłumaczona z języka angielskiego, co przypomina mi trochę zabawę w „głuchy telefon”. Mam nadzieję, że polska wersja jest treściowo jak najbliższa oryginalnej. Tytuł nawiązuje do ciał migdałowatych – części układu limbicznego.

„Almond” przekazuje nam historię „tego, który nie czuł”. Narrator - Yunjae to chłopak, który cierpi na aleksytymię, chorobę tę udaje nam się poznać na kartach powieści, chociaż w uwagach możemy wyczytać, że pewną rolę grały tutaj również wyobrażenia autorki na jej temat. Oczywiście nie możemy traktować powieści jako niekwestionowanego źródła wiedzy, ale warto to tutaj zaznaczyć. Aleksytymia polega między innymi na niemożności określenia i rozumienia własnych emocji. Yunjae pokazuje nam, jak zmaga się z tą chorobą i jak jest ona odbierana w społeczeństwie. Ludzie często nie wierzyli w jego słowa, myśląc, że kłamie. Uznawali go również za dziwadło.

Autorka w umiejętny sposób przekazuje nam historię Yunjae za jego pośrednictwem. Nie śledzimy jej w pełni chronologicznie, czasem chłopak, pod wpływem różnych czynników, przypomina sobie wydarzenia z przeszłości. Rozszerza to dany fragment historii. Jest to - w pewnym sensie - opis za pomocą obrazów. W każdym rozdziale widzimy zaledwie malutki ułamek, często tylko jedną scenę/wydarzenie. W całej powieści występują trzy brutalne sceny, pierwsza jest szczególnie mocna i dobijająca, które napędzają akcję.

Jest to opowieść bardzo kameralna, skupiona w przeważającej części na bohaterach, których możemy policzyć na palcach obu dłoni, a przede wszystkim ich emocjach, czy też ich braku. Wprowadzanie nowych postaci jest tutaj bardzo ważne i mimo niewielkiej objętości książki następuje bardzo wolno, dokładnie, krok po kroku. Dzięki temu możemy ich dobrze poznać. Mimo wszystko przyjaźń tu opisana, rozwija się dość szybko, co zrzucam na karb specyficzności bohaterów i samej powieści.

Zaobserwowałam tutaj dość dziwny, choć ciekawy zabieg uśmiercania żyjących bohaterów. Nie będę się nad tym rozwodzić, aby nie spojlerować. W przypisach, mimo, że nie jest ich zbyt wiele, możemy wyczytać kilka ciekawostek na temat Korei Południowej.

W pewnym momencie drobna rzecz spowodowała gigantyczny zwrot akcji, co mi się osobiście nie podobało. Uważam, że było to dość naciągane, chociaż miało pewien urok. Także pewien zbieg okoliczności przy końcu książki był zbyt przypadkowy. Za to kompozycja - pewien „krąg”, który zatoczyła fabuła, niezwykle mi się podobał.

„Almond” pokazuje jak ważny jest zwyczajny uśmiech i jak wiele może on znaczyć. Zahacza także o tematy miłości oraz przyjaźni, które nie mają z góry określonych ram. Pokazuje trudy miłości rodzicielskiej, szczególnie wobec dzieci, które nie wpisują się w standardy społeczne, są wyjątkowe z różnych powodów. Z całej powieści można by wyczytać wiele „złotych myśli” na przeróżne tematy. Autorka mówi nam o znaczeniach słów, o tym jak ich znaczenie przemija, wraz z ilością powtórzeń. Opowiada o tym, co oznacza „zwykłość”. Pokazuje pewną ironię, czy też przewrotność losu.

Mimo pewnych mankamentów jest to książka, z której na pewno wiele można wynieść.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu MOVA