Dracula recenzja

Ciekaw jestem, czy Bram Stoker, wydając w 1897 roku swą powieść Dracula, spodziewał się, że na zawsze zmieni ona sposób postrzegania sił paranormalnych w literaturze. Enigmatyczna postać hrabiego Drakuli, zamieszkującego mroczny zamek osadzony w niedostępnej części Karpat, jest bez wątpienia najbardziej rozpoznawalną postacią literackiego (i nie tylko) horroru.
Fabuła powieści, która skupia się na losach młodych przyjaciół, którzy muszą stawić czoła demonicznemu, rumuńskiemu magnatowi, do dziś stanowi przykład idealnego stopniowania napięcia tak, aby wzbudzić w czytelniku autentyczny strach. Dracula jest powieścią epistolarną, ujętą w formie licznych listów, wycinków prasowych oraz fragmentów dzienników. Ktoś mógłby zarzucić, iż taka forma powieści, pozbawiona jednolitej narracji, nie może posłużyć do stworzenia odpowiedniego nastroju grozy. Stoker jednak wiedział co robi. Ukazanie całej historii we fragmentach, gdzie narratorami są kolejni bohaterowie sprawia, iż powieść zdaje się być o wiele bardziej "pełna" i wyrazista. Poszczególne postaci, posiadające odmienne, niekiedy skrajnie różne charaktery, relacjonują przebieg wydarzeń po swojemu, zawierając nie tylko istotne fakty, ale również swoje przeżycia. Dzięki temu mamy możliwość zaznajomienia się z każdym z bohaterów i spojrzenia na poszczególne aspekty powieści z kilku różnych punktów widzenia.
Dracula to książka, która w pionierski sposób podeszła do motywu wampiryzmu, który w różnorakich kulturach obecny jest od tysięcy lat. Trzeba jednak przyznać, iż to nie Bram Stoker 'wprowadził' wampira do literatury. Pierwszym, który tego dokonał był John Polidori, który w 1819 roku wydał powieść The Vampire: A Tale. Stoker zrobił jednak jedną, niesłychanie ważną z dzisiejszego punktu widzenia rzecz. Do całej otoczki grozy i strachu jakie roztaczał wokół siebie Drakula, do całej paranormalności i motywu potępienia, dodał motyw seksualnej żądzy. Wiekowy hrabia z nad wyraz długimi kłami dosłownie roztaczał aurę niesamowitości, która sprawiała, że kobiety wręcz nie mogły mu się oprzeć, wiedzione swymi delikatnymi zmysłami, wprost na drogę ku zatraceniu. Ten 'skromny' dodatek do charakterystyki naszego wampirzego anty-bohatera spowodował całą lawinę podobnych motywów w późniejszych czasach. Dzisiaj też jest to bardzo dobrze widoczne, albowiem pojawiające się w horrorach wampiry zawsze i wszędzie roztaczają erotyzm i wodzą na pokuszenie zmysły osób postronnych (pomijam tu oczywiście fagasa zwanego Edwardem Cullenem).
Dracula w pełni zasługuje na miano jeden z najwybitniejszych powieści gotyckich w historii. Nie bez powodu Daily Mail w recenzji z pierwszego czerwca 1897 roku stawiło tę książkę obok dzieł Edgara Allana Poe, Mary Shelley czy Emily Bronte nieco nawet wywyższając ją ponad ich dzieła. Nie ulega wątpliwości fakt, iż jest to klasyka z najwyższej półki, dzieło, którego nie można nie znać, powieść, która warta jest każdej chwili z nią spędzonej.

Na koniec chciałbym omówić jeszcze wersję książki posiadaną przez mnie. Nie bez powodu o tym wspominam, bo wydawnictwo Vesper, które wydało Draculę w 2011 roku w nowym przekładzie, odwaliło kawał dobrej roboty. Książka dodatkowo wzbogacona została o klimatyczne ilustracje Andrzeja Masiniasa (kilka z nich na zdjęciach poniżej), sprawiając, że czytelnik dostaje naprawdę bardzo ładną edycję tego kultowego dzieła. Szkoda tylko, że nie w twardej oprawie.

Recenzja pochodzi z mojego bloga:
http://sniacy-za-dnia.blogspot.com