Warszawskie dzieci`44 recenzja

Nie powiem, że tematyka wojny jest łatwa. Lubię czytać powieści fikcyjne osadzone w tamtych czasach natomiast jeśli mówimy o książkach przestawiających ówczesną rzeczywistość jest zupełnie inaczej.

Nie czytam takich książek. Są one dla mnie trudne i ciężkie. Jednak tym razem całkowitym przypadkiem sięgnęłam po „Warszawskie dzieci 44”.

Są to prawdziwe historie dzieci, które przeżyły powstanie warszawskie. W książce można znaleźć wspomnienia takich osób jak Beata Tyszkiewicz, Krzysztof Zanussi czy Jacek Fedorowicz. Początkowo w książce jest opisane zwyczajne życie dzieci podczas walk powstańczych. Ich zabawy, wydawane pisma dla nich przez dorosłych, żeby choć na chwilę odciąć się od tego co działo się wokół. Jest też wiele stron poświęconych bohaterskim czynom dwunasto- czy czternastolatków. Jednak druga część książki jest znacznie trudniejsza, drastyczniejsza i brutalniejsza. Opisane zbrodnie we wspomnieniach młodych są miejscami ciężkie do przebrnięcia. Jednak jest to potrzebne. Pamięć jest potrzebna, żeby nigdy więcej to nie miało miejsca.

Co myślę o samej książce? Nie będę ani jej odradzać, ani do niej zachęcać. Przeczytanie takiej książki wymaga świadomości tego co się czyta jak również dojrzałości. Jak już pisałam to nie jest łatwa lektura. Niemniej jednak dobrze, że takie pozycje są wydawane na rynku wydawniczym. Pamięć musi przetrwać, ludzie muszą wiedzieć.

Czytając sama tą książkę musiałam ją co jakiś czas odkładać. Przetrawić to co przeczytałam. Poukładać sobie w głowie lub po prostu przemyśleć tragedię jaka miała miejsce siedemdziesiąt pięć lat temu. Tamte pokolenie z roku na rok jest coraz mniej liczne. Więc teraz naszą rolą jest pamiętać to co się wydarzyło.

Autorka, Agnieszka Cubała, zrobiła niesamowitą pracę. Książka jest rzetelna i wnikliwa. Widać, że korzystała z wielu źródeł i wiedziała czego szukać, o czym chce napisać.

Powstanie Warszawskie oczami dzieci żyjących wtedy to świeże, nowe spojrzenie na to wydarzenie. Najczęściej mówi się o żołnierzach, studentach, ostatnio nawet o kobietach, a przecież w ówczesnej Warszawie mieszkało kilka tysięcy dzieci i one też przeżywały tragedię.