Krokodyl w doniczce recenzja

"Krokodyl w doniczce" przyciągał mnie do siebie okładką, w której kryje się jakieś takie ciepło, a przynajmniej ja je poczułam.
Nie miałam wcześniej okazji czytać książek Pani Anny Szczęsnej, nie miałam żadnych konkretnych oczekiwać. Zaczęło się, jak dla mnie, bardzo pozytywnie, ale możliwe, że mam dziwne poczucie humoru, chociaż może i Wy zakrywalibyście ręką usta i... no wiecie, to taka mina, kiedy prawdopodobnie nie powinieneś się śmiać, ale to jest silniejsze od ciebie. Pierwsza bohaterka, którą poznajemy, 72-letnia Pani Aldona jest...niemożliwa! W taki pozytywny, ale w sumie nie do końca sposób. No bo jednak, złamanie nosa terapeucie nie jest czynem godnym pochwały. Dzieci wyjechały, mąż zmarł (jak śmiał?!), kobieta mieszka sama i no cóż, jest wiecznie wkurzona! Irytuje ją ogrom rzeczy, czasem totalne błahostki, czasem zmienia się, niczym słynny, znany nam z bajki, diabeł tasmański, w babcine tornado. Jeżeli nie chcesz zostać porwany w ten żywioł, przerzuty i wypluty, lepiej trzymać się z daleka.

"Wtedy było gorzej niż teraz, z równowagi wyprowadzało ją dosłownie wszystko. To, że była sama, że deszcz za głośno padał, że ktoś tupał nogami, zbiegając po schodach na klatce, że czas płynął za wolno, gdy czekała na Teleexpress, albo za szybko, gdy działo się coś miłego."

Paweł, mieszkający po sąsiedzku, zdążył się już o tym przekonać i zdecydowanie nie darzył Pani Aldony sympatią.
Wydaje się jednak, że Paweł sam siebie też nie za bardzo lubi. Prawie 50-letni pisarz, lata temu zadebiutował z ogromnym sukcesem, później jednak było już tylko gorzej, sam siebie nazywał porażką, stronił od ludzi, większość czasu spędzał w swoim mieszkaniu, nie przejmując się porządkiem czy wyglądem.

Losy tej dwójki wbiegają na nowy tor, kiedy do sąsiedztwa wprowadza się Kaja, młoda, około 30-letnia kobieta, która w końcu postanowiła pomyśleć o sobie i pożegnać rodzinny dom.
Nagle ich życiowa historia zaczyna się splatać i każdy z nich wynosi dla siebie coś dobrego. Pani Aldona przypomina sobie słowa nieszczęsnego terapeuty, o ukierunkowaniu gniewu. Zresztą, jak ta kobieta się zmienia przez całą książkę! Niebo a ziemia! Nie tylko ona, również nasz pisarz, cała trójka zaczyna naprawdę żyć! Pomagają sobie, po prostu...są dla siebie. Bo jak o tego krokodyla w doniczce, o relacje trzeba dbać. Ale w tym wszystkim trzeba pamiętać również o sobie i nie zaniedbywać się kosztem innych.

"Czy to nie dziwne, że jedna osoba może tak zmienić charakter międzysąsiedzkich relacji?"

Autorka wplotła sporo mądrości i takiej zwykłej ludzkiej prawdy do swojej książki. Mimo wszystko, nie potrafiłam się w niej zatracić, chociaż uważam, że książka jest naprawdę dobra, po prostu brakowało tej chemii między nami. Jednak samo zakończenie i puenta zdecydowanie wywołują uśmiech i dają jakąś...nadzieję :)

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl, za co bardzo dziękuję! :)