Wielki Gatsby recenzja

„Wielki Gatsby” to dzieło zaliczane do klasyki, które widnieje również na liście BBC. Jednak to nie z tych powodów je przeczytałam. Gdy rozmawialiśmy na lekcji polskiego o romansach, nauczycielka zwróciła właśnie na tę książkę uwagę. Kilka dni później dowiedziałam się, że w najbliższym czasie powstanie ekranizacja. Następnie miałam przyjemność przeczytać kilka recenzji na blogach. Gwiazdy dawały znaki na każdym kroku, abym przeczytała wspaniałego „Wielkiego Gatsbiego”.

Dom pełen przepychu, bogactwa i wykwintności znany z częstych, hucznych przyjęć. Alkohol, żony próbujące zaciągnąć do domu swoich mężów lub zupełnie na odwrót oraz małe skandale są tu na porządku dziennym. Właścicielem tej luksusowej placówki jest sam Gatsby. Mało kto go tak naprawdę zna, mało kto w ogóle kiedykolwiek z nim rozmawiał. Najważniejsza jest zabawa, gospodarz nie ma dużego znaczenia. Osoba, która w tajemniczy sposób dorobiła się majątku, a teraz trwoni go na wszystkie sposoby, wzbudza wielką ciekawość. Krąży wiele plotek, a wszystkie niepotwierdzone.

Oczywiście Gasby nie jest nadętym bogaczem, który nie widzi nic poza czubkiem własnego nosa. Pod osłoną szampana, skrytości i tajemniczości kryje się jego prawdziwa twarz, kryje się historia miłości prawdziwej, jedynej w życiu. Wspaniałe przyjęcia, bogactwo, splendor – ma tylko jeden cel, przyciągnąć JĄ do niego kolejny raz.

Narracja w tej książce jest pierwszoosobowa za czym raczej nie przepadam. Tym bardziej zdziwiona byłam w tej sytuacji, gdzie narratorem nie jest Gatsby, a Nick. Jest on sąsiadem bogacza i na początku nic nie wskazuje, aby ich losy miały się ze sobą głębiej połączyć. Byłam bardzo zniechęcona na początku, bo jak można ukazać wszystkie uczucia i namiętności najważniejszego bohatera w książce poprzez inną postać? Właśnie na tym polega geniusz Francis’a Fitzgerald’a. Oprócz tego, wprost genialny język i świetny styl. Czego więcej chcieć od książki? Zachęcam Was do przeczytania, bo gdybyście znali tę książkę jedynie z opowieści pomyślelibyście zapewne, że przedstawia ona zupełnie banalną historię. Gdy się zastanowię z perspektywy czasu, rzeczywiście można by tak stwierdzić, ale czytając ostatnie rozdziały towarzyszyło mi ogromne napięcie i smutek. Nikt nie jest w stanie opowiedzieć tego w taki sposób, w jaki zrobił to Fitzgerald, nikt nie da Wam tylu emocji.

„Wielki Gatsby” jest warty przeczytania. Mam nadzieję, że niestraszna Wam klasyka. W szczególności, że mamy do czynienia z tak krótką książką, że każdy z pewnością znajdzie tę chwilę na przeczytanie. Aż trudno mi uwierzyć, że na tak niewielu stronach można stworzyć tak zdumiewającą powieść.