Wojna nie ma w sobie nic z kobiety recenzja

"Nie można mieć jednego serca do nienawiści, a drugiego - do miłości. Człowiek ma jedno, więc zawsze myślałam o tym, jak to serce ocalić."

Niech nikt nie czyta tej recenzji. Nie ma sensu. I tak nie odda tego, co najważniejsze w reportażu … Tę książkę trzeba przeczytać, poczuć, zachwycić się nią i zasmucić. Zastanowić i zamyślić. Trzeba!

W tematyce wojny, po raz pierwszy daje się głos kobietom: sanitariuszkom, pilotkom, czołgistkom, saperkom, żołnierkom, kucharkom, telefonistkom, służącym etc. Było tych kobiet około miliona w Związku Radzieckim. Każda inna, tak jak każda z tych historii ma w sobie coś szczególnego, odmiennego. Kobiety potrafią dostrzec to, co umyka mężczyznom, patrzą zupełnie inaczej i na inne rzeczy, niezwykle ważne, zwracają uwagę.
To coś naprawdę wyjątkowego, genialne spojrzenie z innej perspektywy, opis wojny w nowym wymiarze, jakby istniejącym obok tego męskiego, znanego nam.

Autorka poświęciła wiele czasu na rzetelne opracowanie materiału tego reportażu, chcąc poznać prawdę widzianą oczami kobiet. Jeździła po całej Rosji, przekonywała kobiety, by zechciały podzielić się swoją wiedzą, wspomnieniami, co często było bardzo trudne. Wiele z nich wolało milczeć czując lęk, nie chcąc wracać do tego, co złe, co zniszczyło ich życie i naznaczyło już na zawsze. Ale przyczyna była też inna. Wojna w imię Ojczyzny zakończyła się zwycięstwem, więc po co ukazywać prawdziwe jej oblicze, pełne bólu, brudu, nieszczęść? Wszak to brew propagandzie, mogłoby zburzyć mit. A najważniejszy było pamiętać o wielkim zwycięstwie a nie o złu i szkodzie jakie ze sobą niosło.
Tak naprawdę niewiele się wie o tej prawdziwej wojnie, z jej okrutną stroną. Mówi się o zwycięstwach, statystykach, ale nikt nie pochyli się nad tragedią jednostki. A takich było miliony.

Kobiety pragnęły walczyć, gotowe były na wszystko, by to zrobić w imię walki o lepsze jutro i lepszy nowy świat. Zdeterminowane, zdyscyplinowane były gotowe ponosić wszelkie ryzyko i ogromne konsekwencje swojego aktywnego uczestnictwa. Bez względu na młody wiek, niewygody, poniżanie wierzyły i walczyły. W sytuacji, gdzie wszystko stworzone było z myślą o mężczyznach, („…wojna pachnie po męsku”) one się nie poddawały i trwały przy przekonaniach i ojczyźnie. Ich udział pokazywał zupełnie inne oblicze działań wojennych, bardziej emocjonalny ale wcale nie tracący na wiarygodności czy rzetelności.

Kobiety walczące oddawały całe swoje życie w ofierze wojnie, nawet jeśli nie ginęły. Bo po wojnie często nie były zdolne do normalnego funkcjonowania, do powrotu do powojennej spokojne rzeczywistości. Wszechobecność zła, nienawiści, śmierci zmieniła je diametralnie, sprawiła, że ich kobiecość gdzieś ulatywała, zarówno w sensie psychicznym jak i fizycznym. Nigdy już nie były takie same, nie mogły chociażby zachodzić w ciążę, mając we wspomnieniach to, jak odbierały życie innym.

Czy ktoś im za to podziękował? Nic takiego. Uznane za te złe, niewłaściwie się prowadzące a do tego sprowadzające mężczyzn na złą drogę, nie zajęły tak zaszczytnego miejsca w historii jak mężczyźni.

To książka, której każdy akapit skłania do refleksji. Nie daje spokoju, porusza, wstrząsa i wywołuje zdumienie. Trudno zrozumieć okrucieństwo, zło, jakiego doświadczały kobiety każdego dnia wojny jak i potem, po jej zakończeniu.

Robi wrażenie, wciąga. Obowiązkowa lektura!