Recenzja książki Bezczłowiecze

Współczesny świat. Wszystko musi być „naj”. Największe zmieścić w jak najmniejszym. Robić i przesyłać jak najszybciej. Posiadać jak najwięcej. Komentować najzabawniej i najtrafniej. Prowadzić najpopularniejsze konto. Mieć najpiękniejsze ciało. Żyć jak najlepiej.

Tymczasem pomiędzy ludźmi rozprzestrzenia się cisza. Na początku pełzająca, wzrasta do monstrualnych rozmiarów. Bezszelestnie i niezauważalnie zamienia się w mgłę, która przesłania widok na świat i ludzi. Tworzy mury i palisady, za którymi skrywa się człowiek i jego „ja”. Marzenia, wiedza, zainteresowania, emocje, sny.

Świat ogarnęła mania ukrywania twarzy. Nie widać dołeczków w policzkach, drgnięć mięśni, unoszenia kącików ust, przymykania powiek. Nie słychać szelestu oddechu ani rytmu bijącego serca. Jest tylko obraz, a w rogu informacja: mute.

Jest za to całe mrowie wściekle żółtych kropek. Z łzą na policzku, z sercami zamiast oczu, z językiem na wierzchu, z uśmiechem pełnym śnieżnobiałych zębów. Magazynek pełen pocisków niby-emocji.

Pośród tego świata, zbudowanego z ułudy relacji, istnieją osoby, które w tłumie szukają człowieka. Chcą zobaczyć, usłyszeć i poczuć bez pośrednictwa ekranów. Jak szamani o deszcz w czasie suszy, błagają o kroplę dźwięku w nieznośnej, ciężkiej dla serca ciszy.

Maciej Lasota zniszczył moje serce. Z chirurgiczną precyzją wdarł się do mojego mózgu. Bezczelnie przegrzebał jego zawartość. Wyciągnął nieuformowane jeszcze fragmenty myśli, po czym ubrał je w swoje litery i słowa. Bolało – a jakże! Jednak niewyobrażalnie miło było wypuścić z siebie ten ból pod postacią słonych kropli.

Na początku lektury bałam się, że wybrany przez autora styl pisania zakończy się poczuciem przerostu formy nad treścią. Och! Jak cudownie czasami jest się mylić!

„Jedyne, co dało się usłyszeć, oprócz wspomnianych już dźwięków powiadomień, to odgłos palców stukających w ekrany. Temu wszystkiemu od czasu do czasu wtórowały nieregularnymi „wtrątami” jarzeniówki. Ot i melodia upadku cywilizacyjnego w pełnej krasie! Grana na dziesiątki palców.”