Za rzekę, w cień drzew recenzja

Ernest Hemingway " za rzekę, w cień drzew", przełożyła Agnieszka Wilga,

"Wiedział jak nudne dla innych są cudze opowieści wojenne, przestał więc o nich mówić. Każdy zawsze odnosi wszystko do siebie, pomyślał. Nikt nie jest zainteresowany tak ogólnie, tylko żołnierze, a tych nie jest wielu. Kolegujesz się z nimi, potem ci najlepsi giną, a pozostali tak o coś wiecznie zabiegają, że w ogóle nie patrzą ani nie słuchają. Wciąż tylko myślą o tym, co sami widzieli, a gdy mówisz, już planują, co zaraz powiedzą, jak wzmocnią tym swoją pozycję i jakie zapewnią sobie przywileje."

On jest naznaczonym nieodwracalną chorobą pięćdziesięcioletnim amerykańskim pułkownikiem, który fizycznie wraca do miejsca, w którym spędził lata wojny. I choć chciałby powrócić do normalnego życia, ono naznaczyło już jego umysł piętnem przebytych potyczek i obrazów, które przechowuje pod powiekami. Ona natomiast jest młodziutką, dziewiętnastololetnią włoską arystokratką, zafascynowaną doświadczonym mężczyzną, która te spotkania traktuje jednak bardziej jako rozrywkę oraz oderwanie się od otaczającej ją nudnej rzeczywistości. Jednocześnie on chciałby dzielić się wspomnieniami, a ona lubi go słuchać.

I tak sobie w ciągu przez kilka dni spacerują po Wenecji, pływają gondolami, odwiedzają kolejne restauracje, rozmawiając o niczym zobowiązującym lub po prostu spijając sobie z dziobków, nagminnie powtarzane, nie mające jakiegokolwiek znaczenia "kocham cię".

Trwające godzinami rozmowy pułkownika Cantwella i Renaty, przypomniały mi trochę dialogi prowadzone w "Pożegnaniu z bronią" przez innego żołnierza Frederica i jego ukochaną Catherine, dając jednocześnie do myślenia, że na wojennych przeżyciach i doświadczeniach niezwykle trudno jest zbudować nie naznaczoną piętnem konfrontacji zbrojnej przyszłość.

Nie będzie to moja ulubiona książka autora, ze względu na bardzo przerysowane relacje pomiędzy bohaterami i infantylne dialogi (choć zdaję sobie sprawę, że były one zamierzeniem autora), a jednak tak jak w "Pożegnaniu z bronią", jej zakończenie i symboliczny tytuł, którego znaczenie wzrasta dopiero na koniec historii, powaliły mnie na kolana.