Zabić drozda recenzja

„Zabić drozda” to już bez wątpienia klasyka gatunku – o tej książce słyszał chyba każdy, a Harper Lee otrzymała za nią (zasłużenie) nagrodę Pulitzera. Wydawnictwo Jaguar przedstawia nam nieco inne, odświeżone wydanie w formie powieści graficznej/komiksu, która przed drukiem przeszła akceptację spadkobierców autorki i na nowo przypomina o aktualnych nawet dziś problemach społecznych.
Niewielkie miasto w Alabamie, gdzie hermetyczne, skłonne do szybkiej i pobieżnej oceny środowisko powiela stereotypy – mocno zakorzeniony rasizm staje się polem konfliktów międzypokoleniowych, jak i międzysąsiedzkich. W całym tym sporze żyją dzieci: Smyk, Jem – rodzeństwo, których ojciec nie ulega presji lokalnej społeczności i staje w obronie czarnoskórego mężczyzny. Sytuacja widziana oczami dzieci budzi jeszcze mocniejszy sprzeciw, jak i nasuwa spostrzeżenie, iż uprzedzenia rodzą się w głowie dorosłych, świadomych ludzi, zaś dzieci traktują każdego człowieka jednakowo, a ich myślenie niczym biała kartka będzie kształtowane przez dorosłych i tylko od nich zależy, w jaki sposób zostanie stworzony obraz drugiego człowieka w głowie malucha, który będzie odbijał się w obrazie następnych pokoleń. Przygody dzieci okraszone są analizą postepowania dorosłych, stygmatyzacji koloru skóry, jak i marginalizacji zachowań, które odbiegają od ogólnie przyjętych norm społecznych.
Autorka postawiła na rzetelność, przeciwstawiając jednocześnie skrajne kontrasty w obszarze heroizmu i tchórzostwa, dobroci i zła, heroizmu i hipokryzji ukazała złożone ludzkie charaktery, a to wszystko ubrała w uczuciowy odbiór dziecięcych oczu.
Ilustracje ubrane w stonowane kolory nie odbierają uroku całej wartości historii miasteczka, a wręcz przeciwnie – są polem kontrastów zarówno tych rasowych, jak i klasowych. Mimo przemijalności czasu wydźwięk „Zabić drozda” jest ponadczasowy i niezależnie od pokolenia i postępu społecznego niesie ze sobą wartości i wyzwania, z których możemy czerpać i dziś. Przekaz książki jest wciąż mocny.