I See You Everywhere recenzja

Z twórczością Wiktorii Lange mam pewien delikatny problem. Od niektórych jej książek nie mogę się oderwać i po ich zakończeniu wręcz nie chce rozstawać się z bohaterami, a niektóre z nich są dla mnie mocno średnie. Dlatego, gdybym miała przedstawić wszystkie przeczytane książki jej autorstwa w formie wykresu, z pewnością wyszłaby mi sinusoida. Czy zatem "I see you everywhere" było tą publikacją, która skradła moje serce? No, nie.

Główną bohaterką najnowszej książki Wiktorii Lange jest Ivy Flores — znana pisarka, która swoje literackie dzieła podpisuje jako Mia Flores. Kobieta jest autorką mrożących krew w żyłach kryminałów, które sprzedają się jak świeże bułeczki. Dlaczego Ivy ukrywa się pod pseudonimem? Jednym z powodów jest niezbyt przyjemne zdarzenie z przeszłości, które jest również przyczyną jej przeprowadzki z Nowego Jorku do Sarasoty — urokliwego miasta nad Zatoką Meksykańską.

Podczas rozpakowywania dorobku swojego życia w nowym domu Ivy poznaje swojego nowego sąsiada Nocolasa Sandersa — przystojnego tatuażystę, prowadzącego studio wspólnie z przyjacielem Dylanem. Chociaż ich pierwsze spotkanie nie zwiastowało niczego złego, kolejne doprowadzały obydwoje do coraz większego szału. Czy zatem Ivy odnajdzie w nowym miejscu upragniony spokój? Czy Ivy i Nicolas prędzej się pozabijają, czy zaprzyjaźnią? Po odpowiedzi na te pytania odsyłam Was do lektury.

Muszę przyznać, że początek zapowiadał się obiecująco. Książki, w których jeden z głównych bohaterów jest związany z branżą literacką, przyciągają mnie do siebie jak magnes. Jeżeli dodatkowo występują w niej inne motywy, które bardzo lubię, prawdopodobieństwo, że sięgnę po taką publikację, jest niemal pewne. W tym konkretnym przypadku autorka postawiła na relację hate-love, którą osobiście bardzo lubię. Dlaczego więc książka nie do końca trafiła w mój gust? Problem polega na tym, że miała to być komedia romantyczna, więc liczyłam na nieco zabawną i lekko wzruszającą historię dwojga ludzi, a poza początkowymi interakcjami, jakoś zupełnie nie czułam tej chemii, która powinna być między nimi. Zdecydowanie bardziej poczułam ją między Lily a Dylanem, chociaż ich relacja była w zasadzie krótkim epizodem.

Za to bardzo podobał mi się wątek wyścigów samochodowych, chociaż żałuję, że został skrócony do minimum, ponieważ myślę, że rozwinięcie go wpłynęłoby korzystnie na całą historię, ale cóż... Jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.

Niemniej jednak książkę czytało się bardzo szybko, więc myślę, że może sprawdzić się, jako coś lżejszego do poczytania.