Fonos. Zbrodnia po grecku recenzja

„Fonos. Zbrodnia po grecku” to zbiór opowiadań kryminalnych, które może nie są najbardziej przebojowe w swoim gatunku, ale każde z nich sprawiło, że po lekturze zatrzymałam się na chwilę i przemyślałam je jeszcze raz. Niektóre pomysły były naprawdę ciekawe. Polecam, jeśli macie ochotę poznać Grecję z innej, bardziej mrocznej strony.

”List bez nadawcy” Janis Maris
Pod drzwiami leży list. Kto go wysłał? Zginiecie w kolejności alfabetycznej. Co to za żart?
To opowiadanie wiele by zyskało, gdyby było bardziej rozbudowane. Jest kolejnym z wariantów znanego w kryminałach motywu - grupa ludzi odcięta od świata, która oskarża się nawzajem. Bohaterów jest wielu, ale prawie nic o nich nie wiemy i żadnego nie zapamiętujemy. Rozwiązanie pojawia się bardzo szybko, szkoda, nie miałam okazji sama pobawić się w detektywa.

”Detektyw” Dimitrios Chadzis
…a skoro o detektywach mowa, drugie opowiadanie za to bardzo mi się podobało. Pewien mężczyzna zostaje znaleziony w studni. Samobójstwo? Morderstwo? Co się stało feralnej nocy? Rozwiązanie daje czytelnikowi porządnego pstryczka w nos.

”Zardzewiały nóż” Dimitris Nolas
Krótka historia, ale daje trochę do myślenia. O fantazjowaniu, o przekroczeniu granicy, o zderzeniu fikcji z rzeczywistością… przynajmniej ja ją tak zrozumiałam. Tytułowy nóż jest tutaj ważnym symbolem.

”Hotel Kalmuchos” Christos A. Chomenidis
Tytułowy hotel jest prowadzony przez jedną rodzinę z pokolenia na pokolenie. Główny bohater przez jakiś czas marzył o wyjeździe, zajęciu się czymś innym, spełnianiu marzeń i innych bzdurach… na szczęście ojciec szybko wytłumaczył mu, co jest najważniejsze w życiu. Gdy przyjdzie odpowiedni czas, syn również pomoże ojcu powrócić na właściwą ścieżkę.
Nie wierzę zupełnie w zachowanie bohaterów. Jakby coś mi umknęło albo nie zostali do końca poprawnie zbudowani… Za to bardzo podobał mi się zwrot akcji, to było duże zaskoczenie. Cały pomysł na to opowiadanie można ująć w przysłowiu „jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz”.

"Frappe" Petros Markaris

Wyobrażam sobie, że to opowiadanie może przyśnić się każdemu pisarzowi jako zawodowy koszmar. Oto bowiem bohater jest całkowicie świadomy tego, co się dzieje, wie, kim jest i co musi zrobić (to kryminał, więc oczywiście kogoś zabije), tylko wcale tego nie chce.

"Frappe" jest przewrotne, trochę zabawne, a trochę przerażające, krótkie, a jednak sporo mówiące - bardzo mi się podobało.