Zemsta i przebaczenie recenzja

"Zemsta i przebaczenie" Eric-Emmanuel Schmitt
Bliźniaczki Barbarin, Lily I Moïsette łączy nierozerwalna ale i toksyczna więź. Jedna budzi radość, druga niepokój. Jedna cieszy się z niepowodzeń drugiej wyolbrzymiając własne powodzenia. Zrobi wszystko by zniszczyć życie tej drugiej.
Miłość jaka nie zna granic. Miłość bezwarunkowa. Miłość która nie uschnie. Miłość, która zabija. Kobieta która mimo swojej umysłowej ułomności, potrafi kochać tak jak nikt. I uczy wszystkich tej miłości. I choć ludzie nie słuchają jej, ignorują to ona wciąż emanując ogromną miłością idzie przez życie zdolna do wielkich poświęceń z miłości.
Gwałciciel i morderca piętnastu kobiet. Uważający przez siebie i cały świat za potwora. Człowieka który jest zwierzęciem. Tygrysem z zimną krwią czekający i mordujący ofiary dla własnych korzyści. Lecz znajdzie się ktoś, kto przywróci w nim człowieka. Ktoś kto znajdzie w odrażającej bestii małego, skrzywdzonego i porzuconego chłopca.
"Proszę, narysuj mi samolot" Takimi słowami wita staruszka mała dziewczynka. Zdanie brzmiące znajomo. Przypominające klasyka "Małego księcia". I to właściwe tą książkę będą czytać i przeżywać od nowa wiele razy, pozornie niedobrana para. Starzec, który całe swe życie przeżył i mała dziewczynka wciąż pelna nadzieji i nieświadoma życiowych problemów. To właśnie Saint-Exupéry połączył ich, a starszy człowiek odkryje coś co choc wydarzyło się dawno temu przyjdzie wyzwalając ogromne wyrzuty sumienia.
.
.
.
"Czy przebaczenie może się okazać najbardziej wyrafinowaną zemsta? "
To zdanie idealnie opisuję tą książkę. Jest to zbiór czterech opowiadań, które choć bardzo się różnią mają jedną wspólną cechę: opowiadają z jednej strony o ogromnej miłości, a z drugiej o nienawiści, zazdrości. Schmitt genialnie połączył w opowiadaniach te rzeczy, dzięki czemu tworzy się wspaniała całość. W każdym z opowiadań ktoś uczy się przebaczać: matka przebacza mordercy swojej córki, siostra wybacza siostrze jej wszystkie złośliwe rzeczy,kobieta wybacza mężczyźnie, starzec wybacza samemu sobie. Dla wielu osob przebaczenie jest najgorsza karą. Uważają że na nią nie zasługują i woleliby żeby inni ich całkowicie znienawidzili.
Momentami miałam wrażenie, że Schmitt jakby zmienił styl pisania. Czytając tą książkę miałam wrażenie, że napisał ją inny autor. Nie koniecznie to jest minus. Schmitt jak zwykle stworzyl niezwykłe dzieło, które naprawde warto przeczytać.
Miłego wieczoru ❤